Jerzy Dudyński

Wołłowicz

pułkownik nawigator
Pełne imię i nazwisko	Jerzy Józef Dudyński
Data i miejsce urodzenia	13 kwietnia 1923 Wilno
Data śmierci	10 listopada 2012
Przebieg służby
Lata służby	1940–1972
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Stanowiska	nawigator
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Jerzy Józef Dudyński, ps. „Wołłowicz” (ur. 13 kwietnia 1923 w Wilnie, zm. 10 listopada 2012) – pułkownik nawigator Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 13 kwietnia 1923 w Wilnie, w rodzinie Stanisława i Mieczysławy z Rylskich^[1][2].

Od stycznia 1940 w Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej w Warszawie^[2]. W latach 1941–1942 odbył szkolenie w konspiracyjnej szkole podoficerskiej 7 pułku piechoty Legionów AK^[2]. Od stycznia do grudnia 1942 w konspiracyjnej Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy^[2]. W lipcu 1944 służył w III batalionie 7 pp Leg. AK na stanowisku zastępcy dowódcy plutonu 36^[2]. W okresie do 1 sierpnia 1944 brał udział w akcjach sabotażowych na kolei i innych dywersyjnych, a także wywiadowczych polegających na gromadzeniu informacji o siłach i dyslokacji wojsk niemieckich. 1 sierpnia 1944 jako ochotnik zgłosił się do batalionu „Parasol” i został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy IV plutonu 1 kompanii^[2]. Przeszedł szlak bojowy Wola–Stare Miasto–Czerniaków. Od około 9 do 23 sierpnia 1944 walczył w szeregach Powstańczych Oddziałów Specjalnych „Jerzyki” (pluton por. Zdzisława Pajewskiego), a później w I plutonie kompanii „Parasol” batalionu „Broda 53”^[2]. 23 sierpnia w walkach na terenie Klasztoru ss. Kanoniczek został ranny w nogę, a 17 września ranny w rękę podczas obrony gmachu PKO przy ul. Okrąg 7^[2]. W czasie obrony budynku PKO został odcięty od własnego oddziału i z ludnością cywilną stolicy trafił do Dulagu 121 w Pruszkowie, z którego uciekł 2 października 1944, a następnie kontynuował działalność konspiracyjną^[2][3].

Od sierpnia 1945 do 1972 służył jako nawigator w Wojskach Lotniczych i Wojskach Obrony Powietrznej Kraju^[2]. W 1969 awansował na stopień podpułkownika, a w 1989 na pułkownika^[3].

Był członkiem wielkopolskiego okręgu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a także przewodnikiem Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego^[4].

Zmarł 10 listopada 2012^[2][3]. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu^[3].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[1]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[3]
• Krzyż Walecznych^[1]
• Krzyż Zasługi z Mieczami^[3]
• Medal Wojska^[3]
• Złoty Krzyż Zasługi^[3]
• Krzyż Partyzancki^[3]
• Medal za Warszawę 1939–1945^[3]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945^[3]
• Krzyż Armii Krajowej^[3]
• Warszawski Krzyż Powstańczy^[3]

• Anna Adamska, Jarosław Bączyk, Krzysztof Hoff: Czuwaj wiaro! Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2004. ISBN 83-909940-7-0.
• Jerzy Frąckowiak. Pożegnanie śp. Jerzego Dudyńskiego, ps. „Wołłowicz”. „Biuletyn Informacyjny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska”. 4 (91), grudzień 2012. Poznań.