Jeżyna długopręcikowa
| |
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadklasa | |
| Klasa | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
jeżyna długopręcikowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Rubus praecox Bertol. Flora Italica 5: 220. 1842[3] | |
Jeżyna długopręcikowa[4] (Rubus praecox Bertol.) – gatunek rośliny z rodziny różowatych.
Rozmieszczenie geograficzne
[edytuj | edytuj kod]Występuje w Europie i południowo-zachodniej Azji. W Europie północna granica zasięgu biegnie przez Francję, Niemcy i Polskę. W Polsce rośnie głównie we wschodniej części Karpat, poza nimi zanotowano tylko pojedyncze jej stanowiska na Roztoczu, Śląsku i w Sudetach. W Karpatach do 2008 r. podano około 10 stanowisk: w Beskidzie Niskim między Bednarką a Wolą Cieklińską i Szymbarkiem, w Dołach Jasielsko-Sanockich, na Pogórzu Przemyskim oraz na Pogórzu Strzyżowskim[5].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Krzew o wysokości do 150 cm[5].
- Łodyga
- Pędy nadziemne długie i mocne, przegięte łukowato[5].
- Liście
- 5- listkowe o listkach szerokich, piłkowanych, nagich wierzchem, spodem biało, filcowato owłosionych. Pręciki znacznie dłuższe od słupka[6].
- Kwiaty
- Białe lub różowawe, zebrane w wiechę. Gałązki wiechy grube, kosmato owłosione[5].
- Owoce
- Pestkowiec.
Biologia i ekologia
[edytuj | edytuj kod]Roślina dwuletnia, nanofanerofit. Rośnie na nieużytkowanych łąkach, pastwiskach, miedzach, poboczach i nasypach dróg. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Liczba chromosomów 2n=28. Niemal na wszystkich stanowiskach tworzy duże kępy[5].
Zagrożenia
[edytuj | edytuj kod]W Polsce gatunek ten nie podlega ochronie. Jego zagrożenie jest trudne do określenia, nie posiadamy bowiem informacji jak rozprzestrzeniony był ten gatunek w Polsce dawniej. Najliczniejsze stanowisko znajduje się w Szymbarku, gdzie zajmuje powierzchnię ok. 3 ary, niestety zajmowany przez ten gatunek jeżyny teren został zalesiony[5]. Wskazane byłoby ogrodzenie stanowisk zajmowanych przez ten gatunek i zaprzestanie jego wypalania[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-11-07] (ang.).
- ↑ The Plant List. [dostęp 2017-03-01].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 155, ISBN 978-83-62975-45-7.
- ↑ a b c d e f g Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
