Jan Pankratowicz (ur. 1870 w Klecku, zm. 6 października 1937 w Słucku^[1] lub Kalicie^[2]) – kapłan prawosławny, nowomęczennik.

O jego dzieciństwie i młodości brak danych. Od 1913 r. pełnił funkcję proboszcza parafii Opieki Matki Bożej w Czyżewiczach, koło Soligorska. W Wielkanoc 1918 r. otrzymał skufię za sumienną służbę^[1]. W 1934 jego parafia została zamknięta. Wówczas protojerej Jan Pankratowicz zaczął prowadzić wędrowną działalność duszpasterską, poruszając się od wsi do wsi, nakłaniając chłopów do odważnego wyznawania wiary prawosławnej i do składania podpisów pod petycją z prośbą o otwarcie cerkwi. Z tego powodu został aresztowany 23 sierpnia 1937 i skazany przez trójkę NKWD na śmierć. Kapłan odmówił zrzeczenia się kapłaństwa, co mogło uratować go przed najwyższym wymiarem kary. Został rozstrzelany w Słucku 6 października 1937^[1]. Według działacza społecznego Anatola Balakira kapłan został rozstrzelany w uroczysku w pobliżu wsi Kalita^[2].

15 marca 1989 został całkowicie zrehabilitowany. 28 października 1999 kanonizowany przez Egzarchat Białoruski Patriarchatu Moskiewskiego jako jeden z Soboru Nowomęczenników Eparchii Mińskiej. Od 2000 jest czczony w całym Rosyjskim Kościele Prawosławnym.

• J. Charkiewicz, Święci ziemi białoruskiej, Bratczyk, Hajnówka 2006, ISBN 83-88325-76-0.