Jama sutkowa (łac. antrum mastoideum) – w anatomii człowieka przestrzeń powietrzna kości skroniowej. Jest największą komórką sutkową^[1][2]. Ku przodowi i dołowi za pośrednictwem wejścia do jamy (łac. aditus ad antrum) łączy się z zachyłkiem nadbębenkowym (attyką) jamy bębenkowej^[3][4]. Przy wejściu do jamy sutkowej przyśrodkowo znajduje się wyniosłość kanału półkolistego bocznego (łac. prominentia canalis semicircularis lateralis) a poniżej wyniosłość kanału nerwu twarzowego (łac. prominentia canalis facialis)^[5][6]. Strop jamy sutkowej (pokrywka jamy bębenkowej) graniczy ze środkowym dołem czaszki. Boczną ścianę jamy sutkowej stanowi część sutkowa kości skroniowej a ku górze część łuskowa^[7][8][9]. Od strony przyśrodkowej jama sutkowa graniczy z piramidą (częścią skalistą) kości skroniowej. Ku tyłowi od jamy sutkowej znajduje się zatoka esowata. W ścianach jamy sutkowej znajdują się liczne małe otworki łączące ją z innymi komórkami sutkowymi. Jama sutkowa jest rozwinięta u noworodka. U dorosłego jest wielkości ziarna fasoli. Podczas procesów zapalnych ucha środkowego może w niej gromadzić się wydzielina ropna. Dalsze rozprzestrzenianie się zakażenia może doprowadzić do zapalenia wyrostka sutkowatego.

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1 .
• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5 .