Język prarumuński (protoromână, spotykane są także określenia străromână „dawny rumuński” i română comună „wspólny rumuński”) – rekonstruowany prajęzyk, wywodzący się z łaciny ludowej wspólny przodek języków wschodnioromańskich: arumuńskiego, istrorumuńskiego, meglenickiego i (dako)rumuńskiego, używany do IX wieku przez przodków Rumunów, Arumunów, Istrorumunów, Meglenorumunów oraz innych historycznych grup etnicznych identyfikowanych jako Wołosi^[1]. Podstawą do rekonstrukcji jest obecność we wszystkich czterech językach wschodnioromańskich wspólnych innowacji, odróżniających je z jednej strony od łaciny ludowej, a z drugiej – od pozostałych języków romańskich.

Język dalmatyński oraz niepoświadczone odmiany łaciny, które wywarły wpływ na język albański, którymi również mówiono na Bałkanach, nie wywodzą się z prarumuńskiego, ale dzieliły z nim część zmian fonetycznych. Relacja odmian panońskich z prarumuńszczyzną jest nieznana.

• linia Jirečka
• Torna, torna, fratre!