Ilmari Krohn
| |
| Imię i nazwisko |
Ilmari Henrik Reinhold Krohn |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Ilmari Henrik Reinhold Krohn[1][2] (ur. 8 listopada 1867 w Helsinkach, zm. 25 kwietnia 1960 tamże[1][2]) – fiński kompozytor i muzykolog.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1885–1886 uczył się w Helsinkach u Richarda Faltina[2] (fortepian, organy, kompozycja, teoria muzyki)[1]. Od 1886 do 1890 roku kształcił się w konserwatorium w Lipsku u Gustava Schrecka[1]. W 1894 roku uzyskał stopień magistra na Uniwersytecie Helsińskim, tamże w 1900 roku obronił doktorat na podstawie pracy Über die Art und Entstehung der geistlichen Volksmelodien in Finnland[2]. W 1909 roku odbył w Weimarze kurs instrumentacji u Waldemara von Bausznerna[1][2]. Był wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Helsinkach (1900–1901, 1905, 1907, 1914–1916), szkole orkiestry filharmonicznej (1900–1901, 1904–1914), na Uniwersytecie Helsińskim (1900–1935) oraz w Instytucie Muzyki Kościelnej (1923–1930, 1933–1944)[2]. Członek Fińskiej Akademii Nauk (1922) oraz szwedzkiej Królewskiej Akademii Muzycznej (1926)[1]. W 1955 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Helsińskiego[1].
Współzałożyciel Fińskiego Towarzystwa Muzykologicznego (1916), którego w latach 1916–1939 był przewodniczącym[2]. Od 1933 roku był członkiem zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego[1]. Grał jako organista w kościele św. Aleksandra w Tampere (1896–1904) i kościele w Kallio (1911–1944)[1]. W latach 1903–1913 był przewodniczącym komisji ds. reformy śpiewu liturgicznego[1].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Był twórcą muzykologii fińskiej, na bazie terminologii Hugo Riemanna opracował fińską terminologię muzyczną[1]. Od 1886 roku prowadził badania terenowe, których plonem było ponad 7 tysięcy pieśni ludowych, zebranych w zbiorze Suomen kansan sävelmiä (wyd. 1898–1933)[2]. Badał genezę historyczną fińskich pieśni ludowych i stworzył system ich klasyfikacji[1].
Skomponował operę Tuhotulva (1918, wyst. Helsinki 1928), oratoria Ikiaartehet (1912) i Voittajat (1935), Pasję wg św. Jana (1940), ponadto kantaty, psalmy i pieśni[2].
Ważniejsze prace
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiałów źródłowych[2])
- Musiikin teorian oppijakso w 5 tomach: Rytmioppi (1911–1914 zrewid. 1958), Säveloppi (1917), Harmoniaoppi (1923), Polyfoniaoppi (1929), Muoto-oppi (1937)
- Puhdasvireisen säveltapailun opas (1911)
- Die Sammlung und Erforschung der Volkmusik in Finnland (1933)
- Die finnische Volksmusik (1935)
- Liturgisen sävellystyylin opas (1940)
- Der Formenbau in den Symphonien von Jean Sibelius (1942)
- Der lutherische Choral in Finnland (1944)
- Der Stimmungsgehalt in den Symphonien von Jean Sibelius (2 tomy, 1945–1946)
- Sävelmuistoja elämäni varrelta (1951)
- Anton Bruckner Symphonien: Untersuchung über Formenbau und Stimmungsgehalt (3 tomy, 1955–1957)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 213. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1971. ISBN 978-0-02-865528-4.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
