Oi maamme, Suomi, synnyinmaa!
Soi sana kultainen!
Ei laaksoa, ei kukkulaa,
ei vettä rantaa rakkaampaa
kuin kotimaa tää pohjoinen.
Maa kallis isien.

Sun kukoistukses kuorestaan
kerrankin puhkeaa;
viel' lempemme saa nousemaan
sun toivos, riemus loistossaan,
ja kerran laulus, synnyinmaa
korkeemman kaiun saa.

O kraju nasz, Finlandio, rodzinna ziemio!
Brzmij, o słowo szczerozłote!
Nie masz ni doliny, ni wzgórza
Ni wody, brzegu bardziej umiłowanego
Niż ojczyzna ta oto północna,
Ojców najdroższy kraj

Twemu kwiatu ze swego pączka
Kiedyś wystrzelić pisane
Wnet miłość nasza wzejść pozwoli
Twej nadziei, radości, w ich blasku
I kiedyś pieśń Twa, rodzinna ziemio
Najwyższym echem zabrzmi.

Vårt land, vårt land, vårt fosterland,
ljud högt, o dyra ord!
Ej lyfts en höjd mot himlens rand,
ej sänks en dal, ej sköljs en strand,
mer älskad än vår bygd i nord,
än våra fäders jord!

Din blomning , sluten än i knopp,
Skall mogna ur sitt tvång;
Se, ur var kärlek skall gå opp
Ditt ljus, din glans, din fröjd, ditt hopp.
Och högre klinga skall en gång
Vår fosterländska sång.

Mój kraju, mój kraju, nasza ojczyzno!
Brzmi pięknie twe cenne imię!
Żadne góry, które stykają się z niebios wstęgą,
żadne ukryte doliny, żadne falami spłukane plaże
nie są tak ukochane jak nasz północny kraj.
Naszych przodków ziemio,

twój kwiat w pączku długo pozostawał,
teraz dojrzały w górę wystrzela.
Spójrz! Od naszej miłości bardziej rośnie
jego blask, radość, nadzieja, zapał!
I jaśniejsze nastaną czasy -
tę pieśń niech śpiewa nasz kraj.