Herald Gelhaus
 Kapitänleutnant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 grudnia 1997 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1935–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Herald Gelhaus (ur. 24 lipca 1915 w Getyndze, zm. 2 grudnia 1997 w Bochum) – kapitänleutnant, dowódca niemieckich okrętów podwodnych w latach 1941–1943, jeden z niemieckich asów wojny podwodnej.
Do służby w Kriegsmarine wstąpił w 1935 roku, dowodził okrętami podwodnymi U-143 i U-107. W swojej karierze zatopił 19 jednostek o łącznej pojemności 100 373 BRT i uszkodził jedną jednostkę o pojemności 10 068 BRT. 26 marca 1943 roku odznaczony Krzyżem Rycerskim jako 155. w Kriegsmarine i 85. w U-Bootwaffe. Po wojnie osadzony, uwolniony 13 sierpnia 1945 roku.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Herald Gelhaus urodził się 24 lipca 1915 w Getyndze, do niemieckiej marynarki wojennej wstąpił w 1935 roku, po ukończeniu szkolenia podjął służbę na krążowniku lekkim „Karlsruhe”[1]. Od maja 1838 do października 1939 roku pełnił funkcje oficera sygnałowego na pancerniku „Gneisenau”[2]. W tym samym miesiącu rozpoczął szkolenie w zakresie pływania podwodnego, które ukończył w marcu 1940 roku[2]. Jako oficer wachtowy od marca do lipca 1940 roku przechodził szkolenie techniczne Baubelehrung U-Bootów w 2. Flotylli U-Bootów w Wilhelmshaven[2].
W tym samym miesiącu objął stanowisko 1 oficera wachtowego na U-103, którego pokład opuścił w marcu 1941 roku, aby rozpocząć szkolenie torpedowe dla dowódców okrętów podwodnych w 24. Flotylli[2]. Po ukończeniu kursu, z końcem marca objął dowództwo swojego pierwszego okrętu – U-143[2]. Odbył na nim cztery patrole, podczas których do końca listopada 1941 roku zatopił jeden norweski parowiec „Inger” o pojemności 1409 BRT[1]. Operował wówczas w składzie 3., a następnie 22. Flotylli U-Bootów[2]. 1 grudnia 1941 roku objął stanowisko dowódcy U-107, które sprawował do 6 czerwca 1943 roku[2], odbywając na tym okręcie sześć patroli, podczas których zatopił 18 jednostek oraz uszkodził norweski motorowiec „Egda”[1]. 1 kwietnia 1942 roku został awansowany do stopnia kapitänleutnanta[2].
Po zdaniu obowiązków dowódcy, od czerwca 1943 do lutego 1944 roku pełnił funkcje doradcy w OKM, następnie instruktora w 22. oraz 27. Flotylli[2]. Od grudnia 1944 do kwietnia 1945 dowodził operacjami U-Bootów na Bałtyku, w kwietniu zaś do kapitulacji Niemiec pełnił funkcje sztabowe w dowództwie floty na obszar Morza Północnego[2]. Po kapitulacji został aresztowany, po czym uwolniony 13 sierpnia 1945 roku[2].
W czasie służby w Kriegsmarine, 26 marca 1943 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim jako 155. w Kriegsmarine i 85. w U-Bootwaffe[2]. Zmarł 2 grudnia 1997 roku w Bochum[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. A Biographical Dictionary. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999. ISBN 1-55750-186-6.
- www.uboat.net: Top U-Boat Aces: Harald Gelhaus. (ang.).
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
