Nie mylić z: Hannibal Barkas.

Hannibal Magonida (lub Hannibal I) – kartagiński król^[1] z V wieku p.n.e., z dynastii Magonidów.

Hannibal Magonida (nie mylić z późniejszym i bardziej znanym wodzem Hannibalem Barkasem) był wnukiem Hamilkara poległego w bitwie pod Himerą, zaś synem Giskona, który zmarł na wygnaniu w Selinuncie^[1]. Według relacji Diodora Sycylijskiego, Hannibal był wrogo nastawiony do sycylijskich Greków i szukał zemsty za nieszczęścia dziadka i ojca^[1].

W roku 410 p.n.e. Kartagińczycy wsparli sojuszniczą Segestę w walce z Selinuntem. W następnym roku Hannibal Magonida osobiście przeprawił się z armią na Sycylię i pomaszerował z portowego Motye na Selinunt. Po dziewięciu dniach oblężenia Punijczycy zdobyli i splądrowali miasto^[2]. Po tym sukcesie Magonida skierował się przeciwko miastu Himera, zapewne chcąc pomścić klęskę swojego dziada Hamilkara, przyjmując do swej armii miejscowych Sykanów i Sykulów. Pomimo syrakuzańskiego wsparcia, Himera również została zdobyta i zniszczona^[3]. Po tych sukcesach Hannibal zakończył kampanię wojenną i powrócił do stolicy z bogatymi łupami; jego celem nie był więc podbój całej Sycylii, lecz umocnienie punickiej epikratii, czyli strefy składającej się z fenickich miast na wyspie oraz ziem sprzymierzonych Elymów i Sykanów^[3].

Niedługo później Syrakuzanie pod wodzą Hermokratesa zaatakowali punicką część wyspy, co spotkało się ze zdecydowaną odpowiedzią Kartaginy. Hannibal, wówczas już w starszym wieku, ponownie wyruszył zbrojnie na Sycylię wraz z krewnym Himilkonem synem Hannona, również z rodu Magonidów^[4]. Kartagińczycy zaproponowali sojusz miastu Akragas, które jednak opowiedziało się po stronie Syrakuz – wówczas Kartagińczycy oblegli to miasto. Król zmarł podczas oblężenia z powodu choroby^[5]. Dowództwo nad punicką armią przejął Himilkon, który kontynuował walki z Syrakuzami.

• KrzysztofK. Kęciek KrzysztofK., Dzieje Kartagińczyków, wyd. drugie, Warszawa: Attyka, 2007, s. 74–78 .