Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.

HMAS Rushcutter (M 80)

Wycofany ze służby „Rushcutter” w 2014 r.
Klasa	niszczyciel min
Typ	Bay
Historia
Stocznia	Carrington Slipways, Newcastle
Położenie stępki	16 sierpnia 1984
Wodowanie	3 maja 1986
Royal Australian Navy
Wejście do służby	1 listopada 1986
Wycofanie ze służby	sierpień 2001
Los okrętu	sprzedany w 2003
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 100 ton pełna: 170 t
Długość	31 metrów całkowita 28 m na wodnicy
Szerokość	9 m
Zanurzenie	2 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne SACM-Poyaud o łącznej mocy 650 KM 2 pędniki azymutalne
Prędkość	10 węzłów
Zasięg	1200 Mm przy prędkości 10 węzłów
Sensory
radar Kelvin Hughes(inne języki) 1006 sonar DSQS-11H
Uzbrojenie
2 wkm kal. 12,7 mm
Wyposażenie
2 pojazdy podwodne PAP-104 trał magnetyczny Mini-Dyad
Załoga	14
Multimedia w Wikimedia Commons

HMAS Rushcutter (M 80) – australijski niszczyciel min z okresu zimnej wojny, pierwsza jednostka typu Bay. Okręt został zwodowany 3 maja 1986 roku w stoczni Carrington Slipways w Newcastle, a w skład Royal Australian Navy wszedł 1 listopada 1986 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w sierpniu 2001 roku, a następnie sprzedana w 2003 roku.

W kwietniu 1981 roku marynarka australijska ogłosiła zapotrzebowanie na dwa niszczyciele min o konstrukcji katamaranu z tworzyw sztucznych – laminatów poliestrowo-szklanych, a zamówienie na okręty zostało złożone w styczniu 1983 roku^[1][2]. Zamówione miały być kolejne cztery jednostki (o nazwach „Westernport”, „Discovery”, „Esperance” i „Melville”), jednak z powodu zbyt małych wymiarów okrętów i problemów z działaniem sonaru program budowy kolejnych niszczycieli min typu Bay anulowano^[3] .

HMAS^[a] „Rushcutter” zbudowany został w stoczni Carrington Slipways w Newcastle^[1][3] . Stępkę okrętu położono 16 sierpnia 1984 roku, a zwodowany został 3 maja 1986 roku^[2][4][b].

„Rushcutter” był dwukadłubowym przybrzeżnym niszczycielem min wykonanym z laminatów poliestrowo-szklanych, o długości całkowitej 31 metrów (28 metrów na wodnicy), szerokości 9 metrów i zanurzeniu 2 metry^[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 100 ton, zaś pełna 170 ton^[3] [c]. Siłownię okrętu stanowiły dwa silniki wysokoprężne SACM-Poyaud 520-V8-S2 o łącznej mocy 650 KM, napędzające poprzez układ hydrauliczny dwa pędniki azymutalne Schottel^[1][2][d]. Prędkość maksymalna okrętu wynosiła 10 węzłów^[1][2]. Zasięg jednostki wynosił 1200 Mm przy prędkości maksymalnej 10 węzłów^[2][3] .

Uzbrojenie okrętu stanowiły dwa pojedyncze stanowiska wkm kalibru 12,7 mm^[3] [4][e].

Wyposażenie przeciwminowe stanowiły: elektromagnetyczny Mini-Dyad oraz dwa pojazdy podwodne PAP-104^[2][3] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar Kelvin Hughes(inne języki) 1006 i podkilowy sonar DSQS-11H^[1][2].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 11 podoficerów i marynarzy^[2].

Okręt został przyjęty w skład Royal Australian Navy 1 listopada 1986 roku, otrzymując numer taktyczny M 80^[2][3] . Na początku 1992 roku na okręcie zamontowano nowy sonar Atlas Elektronik(inne języki) DSQS-11M^[3] . Jednostka zakończyła służbę w sierpniu 2001 roku^[3] [5][f], a następnie została sprzedana w 2003 roku^[4].

• J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. (ang.).
• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: RUSHCUTTER inshore minehunters (1986-1987). Navypedia. [dostęp 2018-06-18]. (ang.).
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).