Gnidosz sudecki
| |
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadklasa | |
| Klasa | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
gnidosz sudecki |
| Nazwa systematyczna | |
| Pedicularis sudetica Willd. Sp. Pl. 3, 1800 Willd. 1800 | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |
 | |
Gnidosz sudecki (Pedicularis sudetica Willd.) – gatunek rośliny zielnej z rodziny zarazowatych (Orobanchaceae). Endemit obecny tylko w Karkonoszach[4].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod].jpg)
- Łodyga
- Zielona, zazwyczaj nieulistniona, prosta, o wysokości 10–30(40) cm, wyrastająca z krótkiego walcowatego kłącza. Na szczycie łodygi groniasty kwiatostan.
- Liście
- Pierzastodzielne, jajowatolancetowate, o blaszce 3–5(8) cm długiej. Liście odziomkowe zebrane w rozetę na 3–5 cm ogonkach, czasem też 1–2 skrętoległe liście łodygowe o zredukowanych ogonkach. Przysadki wełnisto owłosione, 2-3 krotnie dłuższe od kwiatów, zmniejszają się ku górze.
- Kwiatostan
- Zbite jajowate grono rozluźnia się w miarę kwitnienia. Kwiaty różowo-czerwone (purpurowe), grzbieciste 1,5–2 cm długie. Warga górna ciemniejsza, tworzy hełm. Warga dolna krótsza, trójłatkowa. Pręciki4, dwusilne, słupek 1, jajowaty.
- Owoce
- Dwukomorowa, wielonasienna torebka o długości 12–15 mm. Nasiona otoczone luźną łupiną, o siatkowatej skulpturze.
- Korzeń
- Cienkie, brunatne, z licznymi ssawkami.
Biologia
[edytuj | edytuj kod]Półpasożyt pobierający za pomocą ssawek z korzeni roślin żywicielskich wodę wraz z solami mineralnymi. Budowa kwiatów i ich przedsłupność stanowi przystosowanie do owadopylności. Okres kwitnienia: (początek) połowa czerwca do końca lipca (początek sierpnia). Nasiona kiełkują słabo. W niewielkim stopniu może rozmnażać się wegetatywnie. Rośnie na silnie uwodnionych siedliskach (1150–1450 m n.p.m.), zwłaszcza na torfowiskach, obrzeżach młak, źródlisk lub potoków w piętrze subalpejskim Karkonoszy. Optimum występowania to strefa ekotonowa pomiędzy torfowiskami wysokimi a subalpejskimi psiarami.
Zagrożenia i ochrona
[edytuj | edytuj kod]Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Największe jej stanowisko, liczące ok. 100 osobników znajduje się w Kotle Łomniczki. Zasiedla też okolice Śnieżnych Kotłów, Kotła Wielkiego Stawu, Kotła Małego Stawu i Równi pod Śnieżką[4]. Zagrożeniem dla gatunku są zmiany stosunków wodnych oraz zanieczyszczenia powietrza.
Kategorie zagrożenia:
- Kategoria zagrożenia w Polsce według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski (2006)[5]: E (wymierający, krytycznie zagrożony); 2016: EN (zagrożony)[6].
- Kategoria zagrożenia w Polsce według Polskiej czerwonej księgi roślin (2001, 2014): EN (endangered, zagrożony)[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-24] (ang.).
- ↑ Pedicularis sudetica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Przewoźnik L., 2008: Rośliny Karkonoskiego Parku Narodowego. Wydawca Karkonoski Park Narodowy, Jelenia Góra, ISBN 978-83-926933-7-6
- ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
- ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
- BioLib: 40924
- EoL: 578577
- EUNIS: 183717
- GBIF: 3171733
- identyfikator iNaturalist: 166252
- IPNI: 807685-1
- ITIS: 33357
- NCBI: 669773
- identyfikator Plant List (Royal Botanic Gardens, Kew): kew-2550238
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:807685-1
- identyfikator Tropicos: 29200150
- USDA PLANTS: PESU
- CoL: 6TWLG
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
