George Enescu

Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1881 Liveni
Data i miejsce śmierci	4 maja 1955 Paryż
Instrumenty	skrzypce, fortepian
Zawód	kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

George Enescu (ur. 19 sierpnia 1881 w Liveni, Rumunia, zm. 4 maja 1955 w Paryżu) – rumuński kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog, jedna z najważniejszych postaci świata muzycznego w I połowie XX wieku. Twórca Rapsodii rumuńskich oraz nauczyciel takich muzyków jak Ivry Gitlis, Dinu Lipatti, Yehudi Menuhin, Stanisław Wisłocki czy Arthur Grumiaux.

George Enescu urodził się 19 sierpnia 1881 w Liveni. Bardzo wcześnie zaczął wykazywać talent muzyczny i w wieku 7 lat został przyjęty do konserwatorium w Wiedniu, które ukończył w wieku 13 lat. Został protegowanym królowej Elżbiety Rumuńskiej

W roku 1895 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę u Masseneta i Faurégo.

31 marca 1936 otrzymał komandorię Legii Honorowej.

W 1937 ożenił się z Marią Tescanu-Rosetti, wdową po konserwatywnym polityku Mihailu Cantacuzino.

W latach II wojny światowej mieszkał w Bukareszcie. Znalazł się w kręgu zainteresowania propagandy Rumuńskiej Partii Komunistycznej. Jesienią 1944 został członkiem rumuńskiego stowarzyszenia na rzecz zacieśniania związków z ZSRR. W kwietniu 1946 został zaproszony przez rząd ZSRR do Moskwy. Znalazł się na liście kandydatów do parlamentu z ramienia koalicji Blok partii Demokratycznych, kierowanej przez partię komunistyczną. W ten sposób został towarzyszem politycznym Gheorghe Gheorghiu-Deja i Any Pauker. Nigdy nie pojawił się jednak w parlamencie rumuńskim, ponieważ jesienią 1946 za zgodą przywódców komunistycznych wyjechał z kraju, najpierw do Stanów Zjednoczonych, a następnie do Francji. Do końca życia pozostał członkiem Akademii Rumuńskiej Republiki Ludowej i zachował obywatelstwo Rumunii. Był podejrzewany o współpracę z komunistycznym reżimem. Zwolennicy rumuńskiej monarchii wytykali Enescu to, że nigdy nie skrytykował reżimu komunistycznego^[1].

Od 1947 aż do śmierci mieszkał wraz z żoną w Paryżu.

• Poème roumain, Op. 1 (1897-1898)
• Légende, na trąbkę i fortepian (1906)
• Symfonia koncertująca na wiolonczelę i orkiestrę, Op. 8 (1901)
• I Suita orkiestrowa C-dur, Op. 9 (1903)
• Rapsodie rumuńskie, Op. 11 (1901-1903)
  • I A-dur – najpopularniejszy utwór Enescu, który, ku niezadowoleniu kompozytora, zdominował cały jego dorobek twórczy
  • II D-dur
• Konzertstück na altówkę i orkiestrę Op. 12 (1904)
• I Symfonia Es-dur, Op. 13 (1905)
• II Symfonia A-dur, Op. 17 (1914)
• II Suita orkiestrowa C-dur, Op. 20 (1915)
• III Symfonia C-dur, Op. 21 (1918)
• Dwie sonaty na wiolonczelę i fortepian, Op. 26
  • I f-moll (1898)
  • II C-dur (1935)
• III Suita orkiestrowa D-dur „Villageoise”, Op. 27 (1937-1938)
• Vox Maris, Op. 31 (data powstania nieznana, premiera w 1964) – poemat symfoniczny na sopran, tenor i orkiestrę

• Béla Bartók
• Zoltán Kodály

• MaciejM. Negrey MaciejM., Enescu George, [w:] ElżbietaE. Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 3 EFG część biograficzna, Kraków: PWM, 1987, s. 34-37, ISBN 83-224-0344-5 .
• NoelN. Malcolm NoelN., ValentinaV. Sandu-Dediu ValentinaV., Enescu, George [Enesco, Georges], Oxford Music Online. Grove Music Online, 20 stycznia 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.08793, via Oxford University Press [dostęp 2020-10-11]  (ang.).
• Noel Malcolm, George Enescu. His life and music. London, 1990. Toccata Press. ISBN 978-0-907689-33-1.
• Alain Cophignon, Georges Enesco. Paris, 2006. Arthème Fayard. ISBN 978-2-213-62321-4.
• Chronological Summary of a Tragic Life. eduardstan.com. [dostęp 2020-01-18].

• George Enescu – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project