Fred Apostoli

Pełne imię i nazwisko	Alfredo Apostoli
Pseudonim	Boxing Bell Hop
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1913 San Francisco
Data i miejsce śmierci	29 listopada 1973 San Francisco
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	177 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	średnia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	72
Zwycięstwa	61
Przez nokauty	31
Porażki	10
Remisy	1

Alfredo „Fred” Apostoli (ur. 2 lutego 1913 w San Francisco, zm. 29 listopada 1973 tamże) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii średniej.

Miał trudne dzieciństwo. Matka zmarła, gdy miał siedem lat, a ojciec nie był w stanie utrzymać go i jego rodzeństwa. Mieszkał najpierw z babką, a potem w sierocińcu. W wieku 15 lat przeniósł się na farmę kurczaków, a potem powrócił do San Francisco. Pracował jako tynkarz, jubiler i windziarz^[1].

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1934. Po wygraniu pierwszych sześciu walk zmierzył się w 1935 z dużo bardziej doświadczonym Freddiem Steelem, który rok później został mistrzem świata, i przegrał przez techniczny nokaut w 10. rundzie. Potem znów odnosił zwycięstwa. W 1936 pokonał m.in. Eddiego Babe Risko i Lou Brouillarda. W 1937 przegrał z Kenem Overlinem i dwukrotnie pokonał Solly'ego Kriegera.

23 września 1937 w Nowym Jorku odbyła się gala bokserska zorganizowana przez Mike'a Jacobsa, nazwana Carnival of Champions, podczas której cztery walki były reklamowane jako pojedynki o tytuł mistrza świata. Apostoli zmierzył się z Francuzem Marcelem Thilem, który był mistrzem świata wagi średniej uznawanym przez organizację IBU. Ponieważ NYSAC uznawała Freddiego Steele'a za mistrza, obaj pięściarze podpisali oświadczenie, że nie walczą o mistrzostwo. Apostoli zwyciężył przez techniczny nokaut w 10. rundzie^[2].

7 stycznia 1938 w Nowym Jorku Apostoli zrewanżował się Steele'owi za wcześniejszą porażkę, wygrywając z nim w walce towarzyskiej przez techniczny nokaut w 9. rundzie. Następnie pokonał 4 lutego, również w Nowym Jorku, Glena Lee na punkty. 22 lutego w San Francisco uległ Young Corbettowi III, który po tej walce został uznany za mistrza świata przez stan Kalifornia. 1 kwietnia ponownie pokonał na punkty Glena Lee. Po tym zwycięstwie został uznany za mistrza świata przez NYSAC. 18 listopada tego roku zrewanżował się za porażkę Young Corbettowi III, wygrywając z nim w Nowym Jorku przez techniczny nokaut w 8. rundzie.

6 stycznia i 10 lutego 1939 w Nowym Jorku Apostoli walczył z mistrzem świata w wadze półciężkiej Billym Connem, ale oba razy przegrał na punkty. 28 tego roku sierpnia w Pittsburghu ponownie pokonał w towarzyskiej walce Glena Lee, a 2 października w Nowym Jorku stracił mistrzostwo świata po przegranej przez nokaut w 7. rundzie z Ceferino Garcią.

W 1940 Apostoli m.in. wygrał i przegrał z Melio Bettiną oraz został pokonany przez Tony'ego Zale'a. W 1941 walczył tylko 3 razy (wszystkie pojedynki wygrał), a w 1942 cztery razy, trzykrotnie wygrywając i remisując z Kenem Overlinem.

Później służył w United States Navy, jako artylerzysta na lekkim krążowniku USS Columbia^[3]. Brał udział w walkach na Pacyfiku. Za swe zasługi został wybrany bokserem roku 1943 przez magazyn The Ring^[4]. Za swą służbę otrzymał Brązową Gwiazdę.

Powrócił do uprawiania boksu w 1946. wygrał kolejnych 13 walk w 1946 i 1947, a w 1948 poniósł porażkę z Earlem Turnerem i zakończył karierę bokserską.

Zmarł w 1973. Został wybrany w 2003 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 276-279. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• Fred Apostoli [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-04-01]  (ang.).
• Alfredo "Fred" Apostoli (the "Boxing Bell Hop") [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-04-01]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Apostolego [online], boxrec.com [dostęp 2013-04-01]  (ang.).
• Fred APOSTOLI [online], Sport & Note [dostęp 2013-04-01]  (ang.).