Francisco Sosa Wagner

Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1946 Al-Husajma
Zawód, zajęcie	prawnik, wykładowca akademicki, pisarz
Stanowisko	poseł do Parlamentu Europejskiego VII i VIII kadencji (2009–2014)
Multimedia w Wikimedia Commons

Francisco Sosa Wagner (ur. 10 czerwca 1946 w Al-Husajma) – hiszpański prawnik i wykładowca akademicki, pisarz, poseł do Parlamentu Europejskiego VII i VIII kadencji.

Urodził się w rodzinie o korzeniach hiszpańsko-niemieckich. Dzieciństwo spędził w Melilli, gdzie ojciec był lekarzem. Po uzyskaniu niepodległości przez Maroko rodzina przeniosła się na półwysep do Walencji. Na tamtejszym uniwersytecie uzyskał licencjat z dziedziny prawa, studia kontynuował na uczelniach w Tybindze i Rzymie. Karierę zawodową rozpoczął jako asystent profesorów Eduarda Garcíi de Enterría i Ramóna Martína Mateo. W 1976 obronił pracę doktorską na Universidad de Oviedo.

Po rozpoczęciu procesu transformacji zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partido Socialista Popular. Był członkiem komisji pod przewodnictwem Eduarda Garcíi de Enterríi, która opracowywała model wspólnot autonomicznych w postfrankistowskiej Hiszpanii, pełnił też obowiązki sekretarza generalnego Ministerstwa Administracji Publicznej (od 1982 do 1987). Współpracował z nominacji PSOE nad statutem autonomicznym Asturii.

W latach 80. rozpoczął pracę jako wykładowca katedry prawa administracyjnego na Universidad de León. Zasiadał w trybunale, który rozpatrywał sprawę statutu autonomicznego wspólnoty Kastylia i León. W 2007 powrócił do aktywności politycznej, dołączając do inicjatywy Ciutadans de Catalunya. Rok później podpisał się pod manifestem na rzecz wspólnego języka (Manifiesto por una lengua común). W 2008 wybrano go w skład Międzynarodowej Akademii Prawa Porównawczego w Hadze^[1].

We wrześniu 2008 został przedstawiony przez Związek, Postęp, Demokracja (UPyD) jako lider listy wyborczej tej partii w eurowyborach w 2009^[2]. Ugrupowanie to uzyskało 2,87%, a Francisco Sosa Wagner został jego przedstawicielem w Parlamencie Europejskim VII kadencji^[3]. W wyborach w 2014 z powodzeniem ubiegał się o europarlamentarną reelekcję. Kilka miesięcy po rozpoczęciu kadencji zrezygnował z mandatu, krytykując działania władz swojego ugrupowania. Później związał się z partią Obywatele^[4].

Jest autorem publikacji z dziedziny historii prawa. Kilkakrotnie nagradzany również za twórczość literacką. W 1992 uzyskał nagrodę im. Miguela Delibesa za publikację Es indiferente llamarse Ernesto, a rok później Nagrodę Café Bretón za pracę Escenas históricas pero verdaderas. Opublikował satyrę na handel nieruchomościami Hígado de oca a las uvas. Współpracownik „El Mundo” i „La Nueva España”.

• Manual de Derecho local
• La gestión de los servicios públicos locales
• El contrato de suministro
• La expropiación forzosa
• La construcción del Estado y del Derecho administrativo
• Posada Herrera, actor y testigo del siglo XIX (biografia José Posady Herrery)
• Pío IX, el último soberano (biografia Piusa IX)
• Maestros alemanes del derecho público (dwa tomy)
• Carl Schmitt y Ernst Forsthoff: coincidencias y confidencias
• El mito de la autonomía universitaria
• El Estado fragmentado. Modelo austro-húngaro y brote de naciones en España (wraz z synem Igorem Sosa Mayorem)
• Juristas en la Segunda República. 1. Los iuspublicistas