Filip Siarkiewicz
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 kwietnia 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 maja 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1926 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
6 Dywizjon Taborów |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu taborów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Filip Siarkiewicz (ur. 28 kwietnia 1872 w Żółkwi, zm. 21 maja 1932 w Łańcucie) – generał brygady Wojska Polskiego, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Filip Siarkiewicz urodził się 28 kwietnia 1872 roku w Żółkwi, w rodzinie Filipa i Marii z Łęgowskich[2]. Maturę złożył we Lwowie. W latach 1891–1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu[2]. Od 1 października 1892 do 1 listopada 1918 był zawodowym oficerem cesarskiej i królewskiej Armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki (do 1898). W latach 1901–1903 ukończył instytut dla nauczycieli jazdy. W 1912 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w c. i k. 11 dywizjonie taborów we Lwowie[3]. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie. W czasie służby w c. i k. armii awansował kolejno na podporucznika (1894), porucznika (1899), rotmistrza (1909) i majora (1916).
6 listopada 1918 został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii „Wschód”[2] i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie. 18 marca 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Wojsk Taborowych. 15 kwietnia 1919 roku został dowódcą szwadronu zapasowego taborów Nr 6[2].
6 czerwca 1919 roku został przeniesiony z Dowództwa Taborów przy Dowództwie „Wschód” do Szkoły Taborów w Warszawie[4]. 26 lutego 1920 został zwolniony z czynnej służby wojskowej, na skutek wniosku reklamacyjnego i przeniesiony do rezerwy[5]. 1 maja 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w Wojskach Taborowych, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. 1 listopada 1920 przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. 1 czerwca 1921 otrzymał nominację na dowódcę 6 dywizjonu taborów we Lwowie.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów taborowych[7]. 24 sierpnia 1923 roku Minister Spraw Wojskowych generał Stanisław Szeptycki mianował go szefem Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 22. lokatą w korpusie generałów[9]. Z dniem 27 stycznia 1925 roku został mianowany inspektorem remontu przy Generalnym Inspektorze Kawalerii[10][11]. Z dniem 30 listopada 1926 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].
W latach 1926–1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie, gdzie zmarł 21 maja 1932 roku[13].
Filip Siarkiewicz był żonaty z Zofią Schnack-Herbosegg, z którą miał dwoje dzieci[2]. Jego zięć, Bolesław Orłoś, przejął zarząd stadniny koni. Wnukiem generała był Andrzej Orłoś.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 22 kwietnia 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.
- ↑ a b c d e Stawecki 1994 ↓, s. 299.
- ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 1184.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2300.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 172.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 400.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 281.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 24 sierpnia 1923 roku, s. 520.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925 roku, s. 52.
- ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 680 wg autora gen. Siarkiewicz w okresie od 27 stycznia 1925 roku do 30 listopada 1926 roku był równocześnie „starszym oficerem Inspektoratu Departamentu Broni Głównych na Małopolskę” tyle, że Departament I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk. został zlikwidowany 28 sierpnia 1921 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 30 września 1926 roku, s. 330.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 370.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
