Feliks Filipowicz

Feliks Filipowicz przed 1931
Data i miejsce urodzenia	1869 Kiejdany
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1941 Białystok
Zawód, zajęcie	działacz samorządowy i społeczny, farmaceuta, aptekarz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Feliks Filipowicz (ur. 1869 w Kiejdanach, zm. 21 stycznia 1941 w Białymstoku) – polski działacz samorządowy, społeczny i niepodległościowy, prezes białostockiego Komitetu Miejskiego, farmaceuta i aptekarz.

Był synem Zygmunta i Anny z Szymkiewiczów. Dyplom prowizora farmacji otrzymał w 1898 r. na Uniwersytecie Warszawskim. Działał w Towarzystwie Wzajemnej Pomocy „Farmacja”. W 1889 r. uzyskał koncesję na prowadzenie apteki w Chełmie, którą otworzył zapewne 1 stycznia 1901 r. Gościł u siebie Józefa Piłsudskiego, po jego ucieczce z Petersburga. W 1905 r. sprzedał aptekę w Chełmie. W 1907 r. został aresztowany przez Rosjan, jako socjaldemokrata. W 1909 r. zamieszkał w Białymstoku, a w kolejnym roku został zarządcą apteki Zofii Narkiewicz-Jodko (narożnik ul. Sienkiewicza i Rynku Kościuszki). W 1915 r. aptekę tę odkupił i prowadził ją do 1921 r., gdy zawarł spółkę z Czesławem Moskalewskim. W 1927 r. odsprzedał swoje udziały Moskalewskiemu^[1].

W 1915 r. wszedł w skład zarządu Towarzystwa Pomocy Szkołom Polskim, a w drugiej połowie następnego roku został szefem białostockiego Towarzystwa Przyjaciół POW (Polskiej Organizacji Wojskowej). W czerwcu 1917 r. został wiceprezesem Centralnego Komitetu Narodowego na obwód ziemi białostockiej, za co, mimo pozorów legalności tej organizacji, został aresztowany i osadzony w niemieckim obozie jenieckim Hawelberg i twierdzy w Modlinie^[1]. 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” prezydent RP nadał mu Krzyż Niepodległości^[2].

19 lutego 1919 r., po powrocie do Białegostoku, został wiceprezesem Tymczasowego Komitetu Miejskiego, a 7 września, po wyborach, został prezesem białostockiego Komitetu Miejskiego. Mimo że był najpoważniejszym kandydatem na prezydenta miasta, odmówił kandydowania na to stanowisko, motywując to natłokiem spraw obywatelskich^[1].

Do jego istotnych zasług należało pozyskanie dla Białegostoku amerykańskiej pomocy żywnościowej i pożyczek państwowych. Po wyborach 11 grudnia 1927 r. ponownie wszedł w skład rady miejskiej. Jesienią 1930 r. bezskutecznie kandydował do Senatu (lista BBWR). Po rozwiązaniu rady miejskiej 1 sierpnia 1932 r. zakończył swoją działalność samorządowca, za którą potem otrzymał Złoty Krzyż Zasługi^[1].

Pracował następnie w Okręgowym Urzędzie Likwidacyjnym w Białymstoku oraz udzielał się w zarządzie klubu nauczycielskiego „Ognisko”, jak również współpracował z YMCA^[1]. W 1939 r. był prezesem białostockiego Okręgu Wojewódzkiego LOPP^[3].

Zmarł wskutek choroby w 1941 r., ale z uwagi na okupację niemiecką nie było wówczas możliwości upamiętnienia jego zasług^[1].

W 2011, na budynku apteki, którą prowadził w Białymstoku (narożnik ul. Sienkiewicza i Rynku Kościuszki), wmurowano tablicę pamiątkową ku jego czci^[4]. Pierwszy tekst biograficzny o nim napisała farmaceutka, Irena Kałłaur, w 1986 r.^[3]

Od 2019 r. jego imię nosi ulica na granicy osiedli Nowe Miasto i Dojlidy w Białymstoku^[5].

Jego żoną była Helena z Billewiczów, z którą miał siedmioro dzieci^[1]. We wrześniu 1939 r. stracił syna Arnolda w Warszawie. Córka Janina zmarła dwa miesiące później w tym samym mieście, a najstarsza, Celina, odnalazła się w Brazylii^[3].