Federico Zuccaro
 Autoportret | |
| Data urodzenia |
ok. 1540 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość |
włoska |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
_di_F._Zuccari.jpg)
Federico Zuccaro (Federico Zuccari) (ur. około 1540[1] w Urbino[2], zm. 20 lipca 1609[1] w Rzymie[2]) – włoski malarz okresu późnego manieryzmu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Brat i uczeń Taddeo Zuccaro[2]. Oprócz prac we Włoszech malował także portrety i freski w Anglii (portret królowej Elżbiety) i Hiszpanii (w Escorial)[2]. Ukończył freski zaczęte przez Giorgio Vasariego we florenckiej katedrze[2]. W tym czasie (1577-1579) wybudował we Florencji Palazzo Zuccari. W 1607 r. napisał L'idea de' pittori, scultori ed architetti, dzieło poświęcone teorii sztuki[1]. Był współtwórcą statutu i pierwszym przewodniczącym Akademii Świętego Łukasza[3][1]. Jest też autorem fresków w apsydzie rzymskiej bazyliki pw. św. Sabiny oraz w kaplicy grobowej kardynała Bernerio, gdzie uwiecznił m.in. przyjęcie ślubów zakonnych przez Jacka i Czesława Odrowążów oraz sceny z życia Jacka[4]. Wykonał część fresków w rzymskim Oratorio di Santa Lucia del Gonfalonieri[5].
Wspólnie z bratem wykonali freski w Sala Regia w pałacu watykańskim[1]. Jest autorem cyklu 16 rysunków (cykl ten zawierał także dodatkowo 4 rysunki z alegoriami), w którym przedstawił historię życia i kariery Taddeo[6].
W 1590 roku kupił działkę położoną w atrakcyjnym miejscu w pobliżu kościoła Trinità dei Monti, na pozostałościach starożytnych ogrodów Lukullusa, u zbiegu dzisiejszych ulic Via Sistina i Via Gregoriana. Wybudował tam swój kolejny dom, nazwany później Palazzetto Zuccari. W latach 1702–1714 mieszkała w nim wdowa po królu Janie III Sobieskim, Maria Kazimiera d’Arquien[7].
Pochowany został w Panteonie[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Encyklopedia PWN, tom 12, 1969
- ↑ a b c d e Biogram na stronie Getty Museum [1]
- ↑ Storia | Accademia di San Luca. [dostęp 2012-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-08)].
- ↑ Broż A., 1988: Rzym. Watykan. Wyd. Dom Polski Jana Pawła II. Strony 135-136.
- ↑ Rzepińska M., 1986: Siedem wieków malarstwa europejskiego. Ossolineum, strona 118.
- ↑ Artykuł o cyklu na stronie Getty Museum [2]
- ↑ Saverio Franchi: Drammaturgia romana, vol. II, (1701-1750), Edizioni di Storia e Letteratura, Roma 1997
- ↑ Broż A., 1988: Rzym. Watykan. Wyd. Dom Polski Jana Pawła II. Strona 96.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyklopedia PWN, tom 12, 1969.
- ISNI: 0000000120295561, 0000000080424014
- VIAF: 305415210
- ULAN: 500020194
- LCCN: n80014947
- GND: 118912860
- BnF: 12412468j
- SUDOC: 137090013
- SBN: CFIV077127
- NLA: 47055417
- BNE: XX1048130, XX4914401
- NTA: 071508570
- Open Library: OL6882033A
- PLWABN: 9810619515005606
- NUKAT: n02031749
- OBIN: 30305
- J9U: 987007298120205171
- PTBNP: 1490388
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
