Falenta, Falęta, Falanta lub Walenty herbu Prus^[1] (zm. po 22 maja 1267) – polski duchowny katolicki, dziekan kapituły gnieźnieńskiej od 1262, a w 1265–1267 biskup poznański.

Po śmierci biskupa poznańskiego Bogufała z Czerlina (grudzień 1264) kapituła poznańska obrała 25 stycznia 1265 na jego następcę prepozyta poznańskiego Pietrzyka. Arcybiskup gnieźnieński Janusz odmówił jednak zatwierdzenia elekcji i próbował narzucić kapitule swojego kandydata, dziekana gnieźnieńskiego Falentę, który miał poparcie także księcia gnieźnieńsko-kaliskiego Bolesława Pobożnego. Pod naciskiem arcybiskupa Pietrzyk sam zrezygnował. Kapituła obrała na jego miejsce archidiakona Jana, jednak Janusz odrzucił również tę kandydaturę i konsekrował Falentę na biskupa poznańskiego. Wówczas kapituła odwołała się do papieża. Za pośrednictwem biskupa wrocławskiego Tomasza Falenta został wezwany do osobistego stawiennictwa w kurii, czemu się podporządkował, licząc na papieskie potwierdzenie. Po rozpoznaniu sprawy papież Klemens IV w bulli z 22 maja 1267 unieważnił wszystkie dotychczasowe kandydatury i na stanowisko biskupa poznańskiego mianował jednego ze swoich kapelanów, Mikołaja, któremu udzielił też sakry biskupiej. W bulli tej wobec Falenty papież użył jednak sformułowania venerabilem fratrem nostrum V. episcopum quondam Poznaniensem, co sugeruje, że uznał ważność jego konsekracji.

Dalsze losy Falenty nie są znane. Wydaje się, że powrócił na stanowisko dziekana gnieźnieńskiego. Data jego śmierci także pozostaje nieznana.

• KODEKS DYPLOMATYCZNY WIELKOPOLSKI. TOM I. (nr 396 i 425)
• J. Korytkowski: Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych. T. 2. Gniezno: 1883, s. 11–12.
• Jacek Maciejewski: Episkopat polski doby dzielnicowej, 1180-1320. Tow. Nauk. Societas Vistulana, 2003. Brak numerów stron w książce