Eparchia barnaułska
.jpg) Sobór Opieki Matki Bożej w Barnaule | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Siedziba | |
| Data powołania |
1994 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Metropolia | |
| Sobór | |
| Biskup diecezjalny |
metropolita barnaułski i ałtajski Sergiusz (Iwannikow) |
| Biskup pomocniczy |
biskup zariński Serapion (Dunaj) |
| Dane statystyczne (2015) | |
| Liczba dekanatów |
3 |
| Liczba parafii |
74 |
| Liczba klasztorów |
3 |
Położenie na mapie Barnauła  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie Kraju Ałtajskiego  | |
 53°20′05,9″N 83°47′25,1″E/53,334972 83,790306
| |
| Strona internetowa | |
Eparchia barnaułska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Do czasu podziału w 2015 obejmowała obszar Kraju Ałtajskiego[1]. Jej obecnym biskupem ordynariuszem jest metropolita barnaułski i ałtajski Sergiusz (Iwannikow)[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prawosławie jest obecne na terytorium Kraju Ałtajskiego od momentu osiedlenia się tam pierwszych Rosjan. Pierwsze cerkwie zostały wzniesione w regionie w pierwszej połowie XVIII w.[2]. Od 1830 Rosyjski Kościół Prawosławny prowadził akcję misyjną wśród rdzennych mieszkańców regionu, z główną siedzibą w Bijsku. Jej twórca, mnich Makary (Głuchariow), został po śmierci uznany za świętego[2].
W 1834 ziemia ałtajska została włączona w jurysdykcję eparchii tomskiej, zaś w latach 1924–1929 stanowiła część eparchii nowosybirskiej. W 1930 powstała samodzielna eparchia barnaułska i bijska, która została zlikwidowana w 1938, w okresie prześladowań Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przez władze stalinowskie. Do 1994 ziemia ałtajska ponownie należała do eparchii nowosybirskiej[2]. Na skutek prześladowań prawosławnych w Związku Radzieckim, z ponad 600 świątyń działających na ziemi ałtajskiej przed rewolucją październikową w 1945 istniały tylko trzy: sobór Opieki Matki Bożej w Barnaule, sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Bijsku oraz cerkiew św. Michała Archanioła w Rubcowsku[2]. Władze zamknęły również wszystkie monastery i organizacje misyjne[2]. Zwroty świątyń oraz budowa nowych obiektów kultu były możliwe dopiero od końca lat 80. XX wieku[2]. W 1994 na nowo została powołana do życia eparchia barnaułska, której pierwszym ordynariuszem został biskup Antoni (Masendicz)[2].
W październiku 2013 z eparchii barnaułskiej wydzielono eparchię gornoałtajską, obejmującą obszar Republiki Ałtaju[1].
5 maja 2015 z eparchii wydzielono nowe administratury: eparchię bijską, eparchię rubcowską i eparchię sławgorodzką. Nowo powstałe eparchie wraz z macierzystą eparchią barnaułską weszły w skład utworzonej tego samego dnia metropolii ałtajskiej[3].
W Barnaule działa seminarium duchowne oraz szkoła regentów chórów cerkiewnych[1].
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]Eparchia w 2015 dzieliła się na 3 dekanaty[1]:
- dekanat barnaułski
- dekanat biełojarski
- dekanat zariński
W ramach dekanatów działały 74 parafie[1].
Monastery
[edytuj | edytuj kod]W 2010 eparchii barnaułskiej podlegały następujące klasztory[1]:
- Monaster Ikony Matki Bożej „Znak” w Barnaule, żeński
- Monaster św. Jana Kronsztadzkiego w Kisłusze, żeński
- Skit Kazańskiej Ikony Matki Bożej i św. Jana Chrzciciela w Soroczim łogu, żeński
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Барнаульская епархия
- ↑ a b c d e f g История православия на Алтайской земле. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-10)].
- ↑ ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 5 мая 2015 года
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
