Emo (IPA: /ˈi:moʊ/) – podgatunek hardcore punka (skrót od emotional hardcore – emocjonalny hardcore, także emocore) istniejący od połowy lat 80. XX wieku.

Emo (lub emocore) jest skrótem od wyrażenia „emotional hardcore”. Emo jest podgatunkiem muzyki hardcore, popularnym w połowie lat 80. XX w. Twórcami emo były zespoły głoszące zasadę DIY (do it yourself – zrób to sam), starające uwolnić się od tradycyjnych standardów hardcore’u (era Minor Threat), eksperymentujące z nowymi pomysłami. Rezultatem było powstanie kolejnych zespołów. Określenie emo wzięło się od spontanicznych i emocjonalnych zachowań członków zespołów podczas występów^{[potrzebny przypis]}.

Rites of Spring są uznawani za pierwszy zespół emo, za sprawą swojego rewolucyjnego debiutanckiego albumu. Album Hüsker Dü z 1984 roku, Zen Arcade, jest powszechnie uważany za wyznacznik nowego brzmienia. Wiele zespołów zaczęło grać w tym czasie na pozór różną muzykę, jednak jest ona zawsze zakorzeniona w oryginalnym emo – styl Waszyngton DC, Dischord.

Zauważalne cechy emo to: występujące w jednym utworze, często chaotyczne, przejścia od muzyki głośnej i szybkiej do delikatnej, spokojnej, dynamizm, przerwy melodyczne, szaleńcze/szorstkie krzyki i wrzaski, wściekłe/abstrakcyjne/introspektywne teksty.

Pierwsze utwory emo nie było dostępne w telewizji, radiu i większości dużych sklepów muzycznych. Wydawano je głównie na płytach winylowych i sprzedawano w niezależnych sklepach z płytami i podczas koncertów.

Screamo jest terminem powstałym później, opisującym powstałe w latach 90. zespoły emo, w których zaczęto grać głośniej, szybciej, bardziej chaotycznie. Screamo wyróżniało się stałymi krzykami i szybkimi, harmonicznymi gitarami. Orchid jest uważany za szczytowe osiągnięcie tego nurtu.

Emo i screamo są obecnie zaliczane do jednego stylu muzycznego. Podczas gdy screamo jest zarezerwowane dla później założonych zespołów, emo jest często używane w odniesieniu do oryginalnego emo lub całego gatunku. Emo violence, czasami błędnie interpretowane jako synonim screamo, był terminem stworzonym jako żart przez In/Humanity. Ze względu na podobieństwo do chaotic emo i grindcore, emo violence jest znany jako brzmienie lo-fi. Obecnie, w związku z rozpowszechnionym nadużywaniem terminu emo przez media, zwolennicy tego gatunku używają pojęć emo violence, „skram”, „kittencore” lub rzadziej „kitten violence”.

Po tym jak pierwsza fala emo zespołów praktycznie zniknęła, wpływy emo mogą być odnalezione w nowych zespołach grających indie (Sub Pop, Deep Elm Records), którzy są znani jako połączenie Fugazi (bardzo wpływowy zespół zawierający członków Minor Threat, Embrace i Rites of Spring), wraz z elementami post punku. Określa się to mianem „drugiej fali”, lub „post-emo indie rocka”.

Około 2000 roku wykreowano nowe znaczenie emo, które nie ma żadnego powiązania z muzyką emo lat 80. Rozpropagowana została nowa definicja emo bardzo silnie powiązana ze „stylem życia emo” (ang. emo lifestyle), niejako podobna do stylu goth. Słowa „emo” i „screamo” są używane do określenia zespołów poppunkowych, rockowych, post hardcore oraz metalcore’owych. Jest to skutek promowania przez media, magazyny, oraz Internet zespołów określających się jako emo, niemających związku z emo w znaczeniu pierwotnym tego słowa. Zespoły te są czasami określane jako „popcore”, „emobop”, „mall emo”, „fuck screamo”, przez ludzi słuchających „true emo”, żadne z tych zespołów nie wykazują podobieństwa do pierwszego nurtu emo/screamo.

• www.nytimes.com – Emo music
• www.fourfa.com
• Artykuł o kulturze i muzyce Emo na www.indiepedia.de. indiepedia.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-24)].
• Emotive Hardcore
• www.romanialibera.ro – Emo