[...] Nie ulega wątpliwości, że w tym, co do dobra i pomyślności Kościoła katolickiego najwięcej się przyczyniło, pierwsze niemal miejsce należy przyznać zakonom, z których na cały Kościół Chrystusowy zawsze spływało najwięcej chwały, pożytku i korzyści. Dlatego to Stolica Apostolska nie tylko je zatwierdzała i otaczała swą opieką, lecz również przyznała im wiele beneficjów, egzemcji, przywilejów i uprawnień, aby przez to zachęcić je i pobudzić do coraz większej pobożności, do kształtowania słowem i przykładem obyczajów wśród narodów, do zachowywania i utrwalania wśród wiernych jedności wiary. Lecz skoro do tego doszło, że któryś zakon nie przynosił już ludowi chrześcijańskiemu owych bogatych i pożądanych owoców i korzyści, dla których został założony, albo gdy zdawał się raczej szkodę przynosić i przyczyniał się bardziej do mącenia niż utrwalania pokoju narodów, wówczas ta sama Stolica Apostolska, która w zakładaniu zakonów swoją ofiarowała pomoc i swoją otoczyła je powagą, wcale nie wahała się nadać im nowych praw, przywrócić do pierwotnej surowości reguły, a nawet zupełnie znieść i usunąć.

Z największą zaiste serca boleścią przekonaliśmy się, że wyżej wspomniane, jak też inne następnie zastosowane środki zaradcze pozostały bez żadnego niemal skutku i znaczenia dla usunięcia i odparcia tylu nieraz zamieszek, skarg i zażaleń przeciw Towarzystwu i że na próżno pracowali nad tym inni Nasi poprzednicy: Urban VIII, Klemens IX, X, XI i XII, Aleksander VII i VIII, Innocenty X, XI, XII i XIII i Benedykt XIV. [...]

Zastosowawszy więc tyle tak koniecznych środków, wsparci, jak ufamy, obecnością i natchnieniem Ducha Św., a także z obowiązku Naszego urzędu, który najściślej zobowiązuje Nas do wprowadzenia, popierania i umacniania pokoju i zgody w świecie chrześcijańskim i do usuwania w miarę sił wszystkiego, co by mu najmniejszą nawet szkodę przynieść mogło, dalej, ponieważ przekonaliśmy się, że wspomniane Towarzystwo Jezusowe nie może już przynosić owych obfitych owoców i wszechstronnych korzyści, dla których zostało założone, zatwierdzone i wieloma przywilejami obdarzone przez tylu Naszych poprzedników [...] – po dojrzałym namyśle, zupełnie świadomie i w pełni apostolskiej władzy wspomniane Towarzystwo znosimy i kasujemy.

Znosimy i uchylamy wszystkie i poszczególne jego obowiązki, powinności i funkcje, domy, szkoły, kolegia, szpitale, gimnazja i wszelkie placówki w jakimkolwiek kraju, królestwie i państwie istniejące i w jakikolwiek sposób z nim związane, jego ustawy, obyczaje, zwyczaje, dekrety, postanowienia, przysięgą nawet, apostolską aprobatą albo w inny sposób zatwierdzone, znosimy również wszystkie i poszczególne przywileje oraz indulty ogólne i szczególne, których treść należy uważać za dokładnie i dostatecznie tutaj wyrażoną, tak jakby były słowo w słowo zamieszczone w niniejszym brewe i opatrzone wszelkimi możliwymi formułami, klauzulami unieważniającymi, pieczęciami i dekretami.

Oznajmiamy przeto, że na zawsze ustaje i całkowicie zniesiona jest wszelka władza generała, prowincjałów, wizytatorów i wszystkich innych zwierzchników tego Towarzystwa tak w sprawach duchownych, jak doczesnych, jurysdykcją tę i władzę w całości przenosimy na miejscowych biskupów stosownie do okoliczności i osób i pod niżej podanymi warunkami. [...]