Doktryna powstrzymywania (ang. containment), miała na celu powstrzymywanie wzrostu wpływów ZSRR, a później również Chin, przez niedopuszczenie do ekspansji komunizmu na świecie. Teoretyczne zasady polityki containment stworzył George Kennan w anonimowym artykule z 1947 r.^[1]

Kennan za główny cel polityki USA uznał zapobieganie rozprzestrzenianiu się komunizmu do krajów nim nieogarniętych, przez tworzenie systemu sojuszy wojskowych. Containment było jednym z głównych celów doktryny Trumana, a jego efektem m.in. powstanie NATO (1949), a później: ANZUS (1951), SEATO (1954) oraz CENTO (1955)^[2].

W latach sześćdziesiątych XX wieku, w związku z popularyzacją teorii efektu domina, (w skrócie - teorii domina) rozszerzono stosowanie doktryny powstrzymywania również na wsparcie dla proamerykańskich rządów na całym świecie (także reżimowych) oraz rozwiązania siłowe w celu zapobieżenia „eksportowi rewolucji”^[3].

Najbardziej spektakularnymi operacjami, przeprowadzonymi wskutek stosowania filozofii powstrzymywania, były: wojna w Korei, kryzys kubański, wojna w Wietnamie oraz pomoc amerykańska w czasie wojny w Afganistanie.

Po wojnie wietnamskiej (1955–1975) Kennan stwierdził, że doszło do nadinterpretacji jego idei i że sam nigdy nie usprawiedliwiłby w ten sposób interwencji wojskowej^[4].

Doktrynę powstrzymywania uznaje się za rozwinięcie doktryny Trumana (1947)^[3].

• H.A. Jamsheer, Doktryny administracji USA w systemie bezpieczeństwa państwa okresu „zimnej wojny”: wybrane zagadnienia, „Zeszyty Historyczne“, 2013, 12, s. 615-637.
• J. Koronacki, Republika czy imperium na zgliszczach kultury.

• Sowietologia
• George Kennan
• Plan Marshalla
• NATO
• zimna wojna
• wojna koreańska