Dobrzyca (dopływ Piławy)
 Dobrzyca w Rudnicy, sierpień 2020 | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 64,3 km |
| Powierzchnia zlewni |
925 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | w okolicy Łubowa |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Piława |
| Miejsce |
na północ od Piły |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Dobrzyca – rzeka dorzecza Warty o długości 64,3 km i powierzchni zlewni 925 km²[1], prawy dopływ Piławy.
Wypływa na wschód od Czaplinka w okolicy wsi Łubowo i płynie w kierunku południowo-wschodnim. Po minięciu wsi Motarzewo przepływa przez niewielkie jezioro Machliny Wielkie i dalej płynąc w kierunku południowym mija miejscowości: Nowa Wieś, Dobrzyca, Golce. W okolicach Wałcza przyjmuje swoje dopływy: Kłębowiankę i Piławkę. W miejscowości Ostrowiec przechodzi pod drogą krajową nr 22 i płynie w kierunku południowo-wschodnim. Do Piławy wpada na północ od Piły.
Według danych oceny stanu wód Dobrzycy z 2010 wykonanej w dwóch punktach (powyżej ujścia Świerczyńca oraz ujścia rzeki do Piławy) określono II klasę elementów biologicznych, II klasę elementów fizykochemicznych oraz dobry stan ekologiczny[2].
Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Döberitz Fluß[3]. Na polskiej mapie wojskowej z 1936 r. przy oznaczeniu rzeki podano polski egzonim Dobrzyca[4]. W 1949 r. ustalono urzędowo polską nazwę Debrzyca[5]. W 2006 r. Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych wskazała nazwę Dobrzyca[6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Wałcz. Wałcz: 2012, s. 40 (Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr XXIV/143/2012 Rady Gminy Wałcz z dnia 29 listopada 2012 r.)
- ↑ II Ocena stanu wód W: Stan środowiska w województwie zachodniopomorskim w roku 2010. WIOŚ Szczecin, 2012-01-04, s. 36
- ↑ Arkusz 2765 Breitenstein W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Das Reichsamt für Landesaufnahme, 1936.
- ↑ Arkusz 43 Bydgoszcz. Mapa operacyjna 1:300 000. Wojskowy Instytut Geograficzny, Warszawa: 1936.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 56, ISBN 83-239-9607-5.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
