Diabla Dziura w Bukowcu

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Pogórze Rożnowskie, Bukowiec
Właściciel	Skarb Państwa (rezerwat przyrody Diable Skały)
Długość	365 m
Głębokość	42,5 m
Deniwelacja	42,5 m
Wysokość otworów	425 m n.p.m.
Ekspozycja otworów	ku NE, ku N
Data odkrycia	znana od dawna
Ochrona i dostępność	rezerwat przyrody Diable Skały
Położenie na mapie powiatu nowosądeckiego Diabla Dziura w Bukowcu
Położenie na mapie Polski Diabla Dziura w Bukowcu
Położenie na mapie województwa małopolskiego Diabla Dziura w Bukowcu
49°45′02″N 20°50′22″E/49,750556 20,839444

Diabla Dziura w Bukowcu – największa jaskinia Pogórza Rożnowskiego. Ma dwa otwory wejściowe znajdujące się na zboczu zalesionego Bukowca na północny zachód od wsi Bukowiec koło Lipnicy Wielkiej, w rezerwacie przyrody Diable Skały, na wysokości 425 m n.p.m. Łączna długość korytarzy jaskini wynosi 365 m, a jej deniwelacja 42,5 m^[1].

Od niewielkiego otworu wejściowego (zamkniętego kratą) idzie w dół korytarz do małej Sali Piotrka (w bok odchodzi tu ciąg do otworu drugiego również zamkniętego kratą). Stąd niskim na początku korytarzykiem dochodzi się do rozgałęzienia zwanego Chłodnią:

• w górę prowadzi korytarz do otworu drugiego,
• prawie pionowo w górę (przez 5,5-metrowy próg) dochodzi się do niewielkiego ciągu z dwoma studzienkami,
• na południowy zachód idzie w dół korytarz (główny ciąg jaskini) do Studni Dusz. W początkowej części tego korytarza odchodzi w górę ciąg prowadzący do górnych partii. Można nimi, okrężną drogą przez Komorę z Guanem, dostać się również do Studni Dusz.
• na północny wschód idzie w dół korytarz (główny ciąg jaskini) do podłużnej Komory Nietoperzowej. Stąd w prawo odchodzi korytarz do Sali nad Zębem. Z sali odchodzą dwa ciągi. Jeden prowadzi bardzo stromo w dół do sali Sypialnia, drugi przez prożek idzie do korytarza nazwanego Salą Balową. Przed jej końcem odchodzi w dół korytarzyk prowadzący do Studni „S"^[1].

Z trzech miejsc: Studni Dusz, Sypialni i Studni „S" można dostać się do najniższej, szczelinowej części jaskini^[1].

Ze Studni Dusz, idąc najniższą częścią jaskini, przechodzi się przez miejsce nazwane Kuchnią, następnie korytarz prowadzi w dół, dochodzi do progu, za którym znajduje się salka Jadalnia. Stąd można wspiąć się do góry i dostać do Sypialni. Natomiast idąc dalej korytarzem nazwanym Korytarzem Gotyckim dochodzi się do Studni „S". Za studnią korytarz przechodzi przez trzy prożki i kończy się zawaliskiem (odchodzi tutaj jeszcze niewielki ciąg z czterema małymi kominami)^[2][1].

Jaskinia jest typu osuwiskowego. Nie ma w niej nacieków. Ściany są suche, brak jest na nich roślinności^[3].

W jaskini zimują nietoperze. Są to podkowce małe, nocki duże, nocki Natterera, nocki Brandta, nocki rude i gacki brunatne. W lutym 2008 roku zimowało w niej 158 nietoperzy^[1].

Jaskinia była znana od dawna. Świadczą o tym m.in. znaki poszukiwaczy skarbów umieszczone na skale przy otworze wejściowym. Wspominał o niej już w „Dzienniku podróży do Tatrów" z 1853 roku Seweryn Goszczyński. Z jaskinią wiąże się wiele legend związanych ze skarbami, a także diabłami. Pierwszy jej opis i plan sporządził Kazimierz Kowalski w 1954 roku^[2].

• 
  Otwór 1
• 
  Za otworem 1
• 
  Otwór 2
• 
  Za otworem 2