David di Donatello dla najlepszego reżysera (wł. David di Donatello per il miglior regista) – nagroda filmowa przyznawana corocznie jako jedna z głównych kategorii w ramach włoskich nagród filmowych David di Donatello. Wręczana jest już od pierwszej edycji ich przyznawania, a nie przyznano jej jedynie raz – w roku 1958. Praktykę ogłaszania również twórców nominowanych do tego wyróżnienia wprowadzono od 1981^[1].

Największą liczbę nagród (sześć) zdobył reżyser Francesco Rosi. Po cztery nagrody otrzymali Mario Monicelli i Giuseppe Tornatore. Natomiast największą liczbę nominacji do tej nagrody (osiem) zdobył Marco Bellocchio. Siedem razy nominowano takich twórców, jak Federico Fellini i Nanni Moretti.

Laureaci nagrody zostali zaznaczeni poprzez wytłuszczenie.

• 1956: Gianni Franciolini – Rzymskie opowieści (Racconti romani)
• 1957: Federico Fellini – Noce Cabirii (Le notti di Cabiria)
• 1958: nagrody nie przyznano
• 1959: Alberto Lattuada – Burza nad stepem (La tempesta)

• 1960: Federico Fellini – Słodkie życie (La dolce vita)
• 1961: Michelangelo Antonioni – Noc (La notte)
• 1962: Ermanno Olmi – Posada (Il posto)
• 1963: Vittorio De Sica – Więźniowie z Altony (I sequestrati di Altona)
• 1964: Pietro Germi – Uwiedziona i porzucona (Sedotta e abbandonata)
• 1965: Francesco Rosi – Moment prawdy (Il momento della verità ) i Vittorio De Sica – Małżeństwo po włosku (Matrimonio all’italiana)
• 1966: Alessandro Blasetti – Ja, ja, ja i ci wszyscy inni (Io, io, io... e gli altri ) i Pietro Germi – Panie i panowie (Signore & signori)
• 1967: Luigi Comencini – Niezrozumiany (Incompreso)
• 1968: Carlo Lizzani – Bandyci w Mediolanie (Banditi a Milano)
• 1969: Franco Zeffirelli – Romeo i Julia (Romeo and Juliet)

• 1970: Gillo Pontecorvo – Queimada
• 1971: Luchino Visconti – Śmierć w Wenecji (Morte a Venezia)
• 1972: Franco Zeffirelli – Brat Słońce, siostra Księżyc (Fratello sole, sorella luna) i Sergio Leone – Garść dynamitu (Giù la testa)
• 1973: Luchino Visconti – Ludwig
• 1974: Federico Fellini – Amarcord
• 1975: Dino Risi – Zapach kobiety (Profumo di donna)
• 1976: Mario Monicelli – Moi przyjaciele (Amici miei) i Francesco Rosi – Szacowni nieboszczycy (Cadaveri eccellenti)
• 1977: Valerio Zurlini – Pustynia Tatarów (Il deserto dei tartari) i Mario Monicelli – Szaleństwo małego człowieka (Un borghese piccolo piccolo)
• 1978: Ettore Scola – Szczególny dzień (Una giornata particolare)
• 1979: Francesco Rosi – Chrystus zatrzymał się w Eboli (Cristo si è fermato a Eboli)

• 1980: nagroda przyznana ex aequo^[2][3].
  • Gillo Pontecorvo – Ogro
  • Marco Bellocchio – Skok w pustkę (Salto nel vuoto)
• 1981^[2][4]:
  • Francesco Rosi – Trzej bracia (Tre fratelli)
  • Luigi Comencini – Eugenio (Voltati Eugenio)
  • Ettore Scola – Miłosna pasja (Passione d’amore)
• 1982^[2][5]:
  • Marco Ferreri – Historia zwykłego szaleństwa (Storie di ordinaria follia)
  • Salvatore Piscicelli – Le occasioni di Rosa
  • Carlo Verdone – Borotalco
• 1983^[2][6]:
  • Paolo i Vittorio Taviani – Noc w San Lorenzo (La notte di San Lorenzo)
  • Gianni Amelio – Cios w serce (Colpire al cuore)
  • Ettore Scola – Noc w Varennes (La nuit de Varennes)
• 1984^[2][7]:
  • Ettore Scola – Bal (Le bal)
  • Federico Fellini – A statek płynie (E la nave va)
  • Nanni Loy – Posyła mnie Picone (Mi manda Picone)
• 1985^[2][8]:
  • Francesco Rosi – Carmen
  • Pupi Avati – Impiegati
  • Paolo i Vittorio Taviani – Chaos (Kaos)
• 1986^[2][9]:
  • Mario Monicelli – Miejmy nadzieję, że to będzie córka (Speriamo che sia femmina)
  • Federico Fellini – Ginger i Fred (Ginger e Fred)
  • Nanni Moretti – Idźcie, ofiara spełniona (La messa è finita)
• 1987^[2][10]:
  • Ettore Scola – Rodzina (La famiglia)
  • Pupi Avati – Prezent pod choinkę (Regalo di Natale)
  • Francesco Maselli – Historia miłosna (Storia d’amore)
• 1988^[2][11]:
  • Bernardo Bertolucci – Ostatni cesarz (The Last Emperor)
  • Federico Fellini – Wywiad (Intervista)
  • Nikita Michałkow – Oczy czarne (Oci ciornie)
• 1989^[2][12]:
  • Ermanno Olmi – Legenda o świętym pijaku (La leggenda del santo bevitore)
  • Marco Risi – Na zawsze Mary (Mery per sempre)
  • Giuseppe Tornatore – Kino Paradiso (Nuovo Cinema Paradiso)

• 1990^[2][13]:
  • Mario Monicelli – Il male oscuro
  • Gianni Amelio – Otwarte drzwi (Porte aperte)
  • Pupi Avati – Historia o chłopcach i dziewczętach (Storia di ragazzi e di ragazze)
  • Federico Fellini – Głos księżyca (La voce della luna)
  • Nanni Loy – Scugnizzi
  • Nanni Moretti – Czerwony lobik (Palombella rossa)
• 1991^[2][14]:
  • Marco Risi – Ragazzi fuori i Ricky Tognazzi – Szowiniści (Ultrà) ex aequo
  • Gabriele Salvatores – Śródziemnomorska sielanka (Mediterraneo)
  • Daniele Luchetti – Nosiciel teczki (Il portaborse)
  • Francesca Archibugi – Pod wieczór (Verso sera)
• 1992^[2][15]:
  • Gianni Amelio – Złodziej dzieci (Il ladro di bambini)
  • Marco Risi – Il muro di gomma
  • Carlo Verdone – Maledetto il giorno che t’ho incontrato
• 1993^[2][16]:
  • Roberto Faenza – Lata dzieciństwa (Jona che visse nella balena) i Ricky Tognazzi – Obstawa (La scorta) ex aequo
  • Francesca Archibugi – Valentina i Arturo (Il grande cocomero)
• 1994^[2][17]:
  • Carlo Verdone – Zniknijmy sobie z oczu (Perdiamoci di vista)
  • Nanni Moretti – Dziennik intymny (Caro diario)
  • Pasquale Pozzessere – Ojciec i syn (Padre e figlio)
• 1995^[2][18]:
  • Mario Martone – Natarczywa miłość (L’amore molesto)
  • Gianni Amelio – Lamerica
  • Alessandro D'Alatri – Bez skóry (Senza pelle)
• 1996^[2][19]:
  • Giuseppe Tornatore – Sprzedawca marzeń (L’uomo delle stelle)
  • Bernardo Bertolucci – Ukryte pragnienia (Stealing Beauty)
  • Carlo Lizzani – Celuloid (Celluloide)
  • Paolo Virzì – Ferie d’agosto
• 1997^[2][20]:
  • Francesco Rosi – Rozejm (La tregua)
  • Roberto Faenza – Marianna Ucrìa
  • Wilma Labate – Moje pokolenie (La mia generazione)
  • Gabriele Salvatores – Nirvana
  • Maurizio Zaccaro – Il carniere
• 1998^[2][21]:
  • Roberto Benigni – Życie jest piękne (La vita è bella)
  • Mario Martone – Teatr wojenny (Teatro di guerra)
  • Paolo Virzì – Ból dorastania (Ovosodo)
• 1999^[2][22]:
  • Giuseppe Tornatore – 1900: Człowiek legenda (La leggenda del pianista sull’oceano)
  • Bernardo Bertolucci – Rzymska opowieść (L’assedio)
  • Giuseppe Piccioni – Nie z tego świata (Fuori dal mondo)

• 2000^[2][23]:
  • Silvio Soldini – Chleb i tulipany (Pane e tulipani)
  • Marco Bechis – Warsztat Olimp (Garage Olimpo)
  • Ricky Tognazzi – Historia miłosna (Canone inverso – Making Love)
• 2001^[2][24]:
  • Gabriele Muccino – Ostatni pocałunek (L’ultimo bacio)
  • Marco Tullio Giordana – Sto kroków (I cento passi)
  • Nanni Moretti – Pokój syna (La stanza del figlio)
• 2002^[2][25]:
  • Ermanno Olmi – Rzemiosło wojenne (Il mestiere delle armi)
  • Silvio Soldini – Płonąc na wietrze (Brucio nel vento)
  • Giuseppe Piccioni – Światło moich oczu (Luce dei miei occhi)
• 2003^[2][26]:
  • Pupi Avati – Serce gdzie indziej (Il cuore altrove)
  • Marco Bellocchio – Czas religii (L’ora di religione)
  • Matteo Garrone – Balsamista (L’imbalsamatore)
  • Gabriele Muccino – Pamiętaj mnie (Ricordati di me)
  • Ferzan Özpetek – Okna (La finestra di fronte)
• 2004^[2][27]:
  • Marco Tullio Giordana – Nasze najlepsze lata (La meglio gioventù)
  • Pupi Avati – Świąteczny rewanż (La rivincita di Natale)
  • Marco Bellocchio – Witaj, nocy (Buongiorno, notte)
  • Sergio Castellitto – Namiętność (Non ti muovere)
  • Matteo Garrone – Pierwsza miłość (Primo amore)
• 2005^[2][28]:
  • Paolo Sorrentino – Skutki miłości (Le conseguenze dell’amore)
  • Gianni Amelio – Klucze do domu (Le chiavi di casa)
  • Davide Ferrario – Po północy (Dopo mezzanotte)
  • Andrea i Antonio Frazzi – Skradzione dzieciństwo (Certi bambini)
  • Ferzan Ozpetek – Święte serce (Cuore sacro)
• 2006^[2][29]:
  • Nanni Moretti – Kajman (Il caimano)
  • Antonio Capuano – Mario na wojnie (La guerra di Mario)
  • Michele Placido – Opowieść kryminalna (Romanzo criminale)
  • Sergio Rubini – Nasza ziemia (La terra)
  • Carlo Verdone – Mój najlepszy wróg (Il mio miglior nemico)
• 2007^[2][30]:
  • Giuseppe Tornatore – Nieznajoma (La sconosciuta)
  • Ermanno Olmi – Sto gwoździ (Centochiodi)
  • Marco Bellocchio – Reżyser ceremonii ślubnych (Il regista di matrimoni)
  • Emanuele Crialese – Złote wrota (Nuovomondo)
  • Daniele Luchetti – Mój brat jest jedynakiem (Mio fratello è figlio unico)
• 2008^[2][31]:
  • Andrea Molaioli – Dziewczyna z jeziora (La ragazza del lago)
  • Cristina Comencini – Bianco e nero
  • Antonello Grimaldi – Cichy chaos (Caos calmo)
  • Carlo Mazzacurati – Odpowiedni dystans (La giusta distanza)
  • Silvio Soldini – Pochmurne dni (Giorni e nuvole)
• 2009^[2][32]:
  • Matteo Garrone – Gomorra
  • Pupi Avati – Ojciec Giovanny (Il papà di Giovanna)
  • Paolo Sorrentino – Boski (Il divo)
  • Fausto Brizzi – Ex
  • Giulio Manfredonia – Si può fare

• 2010^[2][33]:
  • Marco Bellocchio – Zwycięzca (Vincere)
  • Giuseppe Tornatore – Baaria (Baarìa)
  • Giorgio Diritti – Człowiek, który nadejdzie (L’uomo che verrà)
  • Paolo Virzì – Coś pięknego (La prima cosa bella)
  • Ferzan Özpetek – Mine vaganti. O miłości i makaronach (Mine vaganti)
• 2011^[2][34]:
  • Daniele Luchetti – Nasze życie (La nostra vita)
  • Luca Miniero – Witaj na południu (Benvenuti al Sud)
  • Paolo Genovese – Niedojrzałe (Immaturi)
  • Saverio Costanzo – Samotność liczb pierwszych (La solitudine dei numeri primi)
  • Michelangelo Frammartino – Le quattro volte
  • Mario Martone – Wierzyliśmy (Noi credevamo)
  • Marco Bellocchio – Sorelle Mai
  • Claudio Cupellini – Spokojne życie (Una vita tranquilla)
• 2012^[2][35]:
  • Paolo i Vittorio Taviani – Cezar musi umrzeć (Cesare deve morire)
  • Nanni Moretti – Habemus Papam: mamy papieża (Habemus Papam)
  • Ferzan Özpetek – Magnifica presenza
  • Marco Tullio Giordana – Piazza Fontana: Włoski spisek (Romanzo di una strage)
  • Emanuele Crialese – Terraferma
  • Paolo Sorrentino – Wszystkie odloty Cheyenne’a (This Must Be the Place)
• 2013^[2][36]:
  • Giuseppe Tornatore – Koneser (La migliore offerta)
  • Bernardo Bertolucci – Ja i ty (Io e te)
  • Matteo Garrone – Reality
  • Gabriele Salvatores – Syberyjska edukacja (Educazione siberiana)
  • Daniele Vicari – Diaz (Diaz – Don’t Clean Up This Blood)
• 2014^[2][37]:
  • Paolo Sorrentino – Wielkie piękno (La grande bellezza)
  • Ferzan Özpetek – Zapnijcie pasy (Allacciate le cinture)
  • Ettore Scola – Jak dziwnie mieć na imię Federico (Che strano chiamarsi Federico)
  • Carlo Mazzacurati – La sedia della felicità
  • Paolo Virzì – Kapitał ludzki (Il capitale umano)
• 2015^[2][38]:
  • Francesco Munzi – Ciemne dusze (Anime nere)
  • Saverio Costanzo – Złaknieni (Hungry Hearts)
  • Mario Martone – Cudowny młodzieniec (Il giovane favoloso)
  • Nanni Moretti – Moja matka (Mia madre)
  • Ermanno Olmi – I znów zazielenią się łąki (Torneranno i prati)
• 2016^[2][39]:
  • Matteo Garrone – Pentameron (Il racconto dei racconti)
  • Gianfranco Rosi – Fuocoammare. Ogień na morzu (Fuocoammare)
  • Claudio Caligari – Nie bądź złym (Non essere cattivo)
  • Paolo Genovese – Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie (Perfetti sconosciuti)
  • Paolo Sorrentino – Młodość (Youth)
• 2017^[2][40]:
  • Paolo Virzì – Zwariować ze szczęścia (La pazza gioia)
  • Marco Bellocchio – Słodkich snów (Fai bei sogni)
  • Edoardo De Angelis – Nierozłączne (Indivisibili)
  • Claudio Giovannesi – Kwiatek (Fiore)
  • Matteo Rovere – Italian Race (Veloce come il vento)
• 2018^[2][41]:
  • Jonas Carpignano – Ciambra (A Ciambra)
  • Antonio i Mario Manetti – Miłość i kule (Ammore e malavita)
  • Gianni Amelio – Czułość (La tenerezza)
  • Ferzan Özpetek – Neapol spowity tajemnicą (Napoli velata)
  • Paolo Genovese – The Place
• 2019^[2][42]:
  • Matteo Garrone – Dogman
  • Mario Martone – Capri-Revolution
  • Luca Guadagnino – Tamte dni, tamte noce (Call Me By Your Name)
  • Valeria Golino – Euforia
  • Alice Rohrwacher – Szczęśliwy Lazzaro (Lazzaro felice)

• 2020^[2][42]:
  • Marco Bellocchio – Zdrajca (Il traditore)
  • Matteo Garrone – Pinokio (Pinocchio)
  • Claudio Giovannesi – Piranie (La paranza dei bambini)
  • Pietro Marcello – Martin Eden
  • Matteo Rovere – Pierwszy król (Il primo re)

• 2021:
  • Giorgio Diritti – Chciałem się ukrywać (Volevo nascondermi)
  • Gianni Amelio – Hammamet
  • Emma Dante – Siostry Macaluso (Le sorelle Macaluso)
  • Damiano i Fabio D’Innocenzo – Złe baśnie (Favolacce)
  • Susanna Nicchiarelli – Panna Marx (Miss Marx)

• 2022:
  • Paolo Sorrentino – To była ręka Boga (È stata la mano di Dio)
  • Leonardo Di Costanzo – Ariaferma
  • Gabriele Mainetti – Freaks Out
  • Mario Martone – Król śmiechu (Qui rido io)
  • Giuseppe Tornatore – Ennio

• Oficjalna strona internetowa nagrody David di Donatello (wł.)