Dławik – cewka indukcyjna zapobiegająca nagłym zmianom natężenia prądu elektrycznego lub służąca do ograniczenia prądu przemiennego bez strat mocy, jakie występowałyby gdyby elementem ograniczającym była rezystancja. Dławiki zwykle zawierają rdzenie ferromagnetyczne^[1], choć mogą być też cewkami bez rdzenia (powietrznymi).

Idealny dławik nie pobiera mocy czynnej; w rzeczywistości straty mocy na dławiku wiążą się z niezerową rezystancją uzwojeń, emisją promieniowania oraz z prądami wirowymi i innymi źródłami strat w rdzeniu. W elektronice określenie dławik stosowane jest z reguły do cewek o dużej reaktancji dla wymaganego zakresu częstotliwości, może też być synonimem dowolnej cewki indukcyjnej. Zwykle dławik współpracuje z kondensatorami tworząc filtry dolnoprzepustowe.

Stosowany między innymi w:

• obwodach wejściowych układów elektronicznych zasilanych z sieci elektroenergetycznej – jako element filtrów przeciwzakłóceniowych LC,
• w układach zasilających i przetwornicach napięcia jako element magazynujący energię – zachowujący stały przepływ prądu przy przełączaniu pomiędzy obwodem zasilającym a zasilanym,
• w układach zasilania świetlówek i innych lamp wyładowczych – jako statecznik.

Dławiki indukcyjne znajdują szereg zastosowań w elektrycznych układach napędowych gdzie najczęściej pracują w zespole z falownikiem. Dławiki sieciowe (komutacyjne), instalowane w obwodzie elektrycznym przed falownikiem ograniczają propagację zakłóceń i przepięć komutacyjnych w sieci^[2]. Napięcie na wyjściu falownika to ciąg prostokątnych impulsów o regulowanej szerokości. Szybkość narastania napięcia w takim przebiegu jest bardzo duża i stwarza zagrożenie dla izolacji kabli i zasilanych maszyn. Ograniczenie szybkości narastania napięcia oraz kompensacja pojemności kabla to podstawowe zadania dławików silnikowych pracujących na wyjściu falownika^[3][4].

• Cewki i dławiki (obliczanie). eres.alpha.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-21)].