Consolidated A-11

Ostatni Consolidated A-11 (numer seryjny 33-211)
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Consolidated Aircraft
Typ	samolot szturmowy
Konstrukcja	metalowa
Załoga	2
Historia
Data oblotu	1933
Lata produkcji	1934
Liczba egz.	4
Dane techniczne
Napęd	silnik rzędowy Curtiss V-1570-59
Moc	675 KM
Wymiary
Rozpiętość	13,38 m
Długość	8,91 m
Wysokość	2,99 mm
Powierzchnia nośna	27,59 m²
Masa
Własna	1725 kg
Startowa	2517 kg
Osiągi
Prędkość maks.	365 km/h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 nieruchome km 7,62 mm, jeden ruchomy km 7,62 mm, do 220 kg bomb
Użytkownicy
United States Air Corp
Multimedia w Wikimedia Commons

Consolidated A-11 (Consolidated Model 27) – amerykański samolot szturmowy z lat 30., zaprojektowany dla United States Army Air Corp (USAAC) w wytwórni Consolidated Aircraft jako udoskonalona wersja samolotu Detroit-Lockheed Y1A-9. Wyprodukowano tylko pięć samolotów tego typu.

Po bankructwie krótko istniejącej firmy Detroit-Lockheed, prawa do budowy samolotów tej firmy oraz ich plany zostały przejęte przez wytwórnię Consolidated Aircraft, która także zatrudniła jednego z głównych projektantów tej firmy Roberta J. Woodsa^[1]. Woods kontynuował prace nad zaprojektowanymi w Detroit-Lockheed samolotami YP-24 i Y1A-9^[1]. W porównaniu z ich poprzednikami samoloty Consolidated, odpowiednio Consolidated Y1P-25 i Y1A-11 (Consolidated Model 27^[2]), miały konstrukcję całkowicie metalową (samoloty Detroit-Lockheed miały drewnianą konstrukcję skrzydeł) i były nieco poprawione aerodynamicznie^[1]. Wersja szturmowa Y1A-11 różniła się od wersji myśliwskiej Y1P-25 silniejszym uzbrojeniem strzeleckim (dwa dodatkowe karabiny maszynowy 7,62 mm w skrzydłach), zewnętrznymi zaczepami na bomby i brakiem turbosprężarki, jako że samolot szturmowy miał operować tylko na stosunkowo niewielkich wysokościach^[1][2].

Pierwszy prototypowy samolot, Y1A-11 (numer seryjny 32-322^[3]) został dostarczony do bazy Wright Field w styczniu 1933^[1]. Był to pierwszy amerykański samolot szturmowy z wciąganym podwoziem, mechanizm podwozia był bardzo prosty - pilot podnosił i opuszczał koła ręcznie, przy pomocy korby w kokpicie^[3]. Wraz z Y1A-11 w tym samym czasie dostarczono jego myśliwską wersję Y1P-25, obydwa samoloty zostały rozbite w wypadkach zaledwie o kilka dni od siebie - Y1P-25 został zniszczony 13 stycznia 1933, a Y1A-11 rozbił się tydzień później - 20 stycznia^[3]. Dochodzenie USAAC wykazało, że żaden z samolotów nie został rozbity z powodu błędów konstrukcyjnych i zamówiono serie produkcyjne obydwu samolotów^[3].

Pierwsza, i zarazem ostatnia, seria produkcyjna samolotu liczyła cztery maszyny (numery seryjne 33-208/211)^[4][2] i została zamówiona 1 marca 1933^[2]. W wersji produkcyjnej w samolocie dokonano szereg modyfikacji; trójpłatowe śmigło zostało zastąpione dwupłatowy, uproszczono mechanizm wciągania podwozia i usunięto klapy zakrywające koła^[4]. Podobnie jak wersja prototypowa, także A-11 były napędzane silnikiem bez turbosprężarki, wersja myśliwska samolotu, P-30, miała turbosprężarkę umieszczoną po lewej stronie nosa samolotu^[4].

Osiągi A-11 stawiały je wśród najlepszych samolotów USAAC w połowie lat 30., ale po pierwszej serii nie zamówiono już więcej samolotów tego typu^[4]. Zdecydowano wówczas, że samoloty szturmowe powinny być napędzane chłodzonymi powietrzem silnika gwiazdowymi jako mniej podatnymi na uszkodzenia bojowe^[4].

Jeden z A-11 został przekazany wytwórni Bell Aircraft, gdzie służył jako latające laboratorium do testowania nowego silnika Allison XV-1710-7^[2][5]. Allison V-1710 był chłodzonym cieczą silnikiem rzędowym V-12 i w czasie II wojny światowej był używany w wielu amerykańskich samolotach myśliwskich^[5].

• E. R. Johnson: American Attack Aircraft Since 1926. Jefferson, N.C.: McFarland, 2008. ISBN 0-7864-3464-3. Brak numerów stron w książce
• John Wegg: General Dynamics Aircraft And Their Predecessors. Annopolis: Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-233-8. Brak numerów stron w książce