Chorał luterański, chorał protestancki – gatunek pieśni kościelnych, wykonywanych od XVI wieku przez wiernych Kościoła luterańskiego w czasie nabożeństw.

W 1524 roku, czyli 7 lat po ogłoszeniu przez Marcina Lutra tez naprawy Kościoła, został wydrukowany zbiór pieśni przeznaczonych dla kościoła ewangelickiego. Tak powstał nowy gatunek zwany chorałem luterańskim^[1]. Początkowo miał formę jednogłosową, lecz później ustalił się schemat czterogłosowy z melodią w głosie najwyższym.

Śpiewy te były w czasach reformacji silnym przeciwstawieniem dla skomplikowanych, wielogłosowych i niezrozumiałych dla ogółu śpiewów katolickich z łacińskim tekstem.

Chorał luterański wydawano w kancjonałach.

Chorał luterański odegrał ważną rolę w muzyce baroku – wykorzystali go m.in. J.S. Bach i D. Buxtehude, wprowadzając go jako jeden z głosów w swoich utworach instrumentalnych takich jak : preludium chorałowe, przygrywka chorałowa, wariacje, kantaty^[2][1][3].

• Śpiew z towarzyszeniem organów,
• Utwory opracowane na 4 głosy,
• Rytm i melodia nieskomplikowane, oparte na jednakowych wartościach,
• Teksty w językach narodowych,
• Kobiety dopuszczone do udziału w śpiewie,
• Szerokie wykorzystanie skal modalnych
• Śpiewa cały lud, tekst jest zrozumiały, a melodie znane.

• The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 155. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).