Carignan (winorośl)
 Carignan w atlasie Viali i Vermorela | |
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy |
cariñena, mazuelo |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy |
Francja (Langwedocja-Roussillon), Hiszpania |
| Identyfikator VIVC |
2098 |
| Przeznaczenie owoców |
wino, winogrona konsumpcyjne |
| Kolor skórki |
granatowoczarna |
Carignan – popularny szczep winorośli właściwej o ciemnej skórce, uprawiany tradycyjnie w południowej Francji (Langwedocja, Prowansja), a także w Hiszpanii, Algierii i Kalifornii. We Włoszech nazywany jest carignano, w Hiszpanii cariñena, mazuelo albo mazuela, we Francji też carignan noir.
Odmiana pochodzi z Francji[1], choć niektóre źródła podają też Hiszpanię jako miejsce pochodzenia[2][3].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Carignan wypuszcza pąki oraz dojrzewa dość późno, dlatego też nie jest podatny na wiosenne przymrozki. Wymaga dużego nasłonecznienia[2]. Jest silną, chociaż niezbyt odporną winoroślą. Szczególnie wrażliwa jest na choroby grzybowe[2].
Do zalet odmiany zalicza się wysokie plony: jeden hektar uprawy carignan może wyprodukować od 25 do 30 ton winogron.
Wina
[edytuj | edytuj kod]Z winogron tłoczy się wina o wysokiej zawartości garbników i zauważalnym poziomem kwasów[2]. Odmiana carignan w kupażu z m.in. grenache, cinsault i tempranillo stanowi surowiec na nieskomplikowane wina do picia w pierwszych latach[2].
Rozpowszechnienie
[edytuj | edytuj kod]Sadzenie tego szczepu stało się powszechne we Francji w roku 1960, kiedy to Algieria zyskała niepodległość i przestała być niedrogim źródłem dostaw czerwonych winogron. Areał obsadzony odmianą we Francji liczył 211 254 ha w 1968[4]. Carignan najczęściej występuje w regionach Langwedocji, Dolinie Rodanu oraz południowo-wschodniej Francji. Obecnie szczep jest sukcesywnie zastępowany bardziej wyróżniającymi się i bardziej aromatycznymi odmianami winogron. Do 2006 roku uprawy na terenie Francji stopniały do 73 728 ha[4]. Obszar obsadzony carignan powoli rósł za to w Hiszpanii (od 8103 ha w 1989 do 10 680 ha w 2001)[4].
Liczące się obszary upraw znajdują się jeszcze m.in. we Włoszech, Chile, Maroko[4] i w Kalifornii[2].
W samej Algierii po 1962 znacząco ograniczono uprawę carignan[2].
Synonimy
[edytuj | edytuj kod]- carignan noir, bois dur, catalan, roussillonen, monestel i plant de lédenon (Francja)
- cariñena oraz mazuelo, tinto mazuelo, crujillon i samsó (Hiszpania)
- carignano i uva di spagna (Włochy)
- carignane (Kalifornia)
- carinyena (Katalonia)
- pinot evara (Portugalia, pomimo braku związku ze szczepem pinot noir)[5]
Istnieją odmiany carignan blanc i carignan gris[3]. Ze skrzyżowania carignan i cabernet sauvignon wyhodowano w Stanach Zjednoczonych odmianę ruby cabernet[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Carignan noir w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2016-06-04]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h George Kerridge, Angela Gackle: Vines for Wines. Collingwood: CSIRO, 2005, s. 23. (ang.).
- ↑ a b c d Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 40-42. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b c d Area tabular listing. Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2016-06-04]. (ang.).
- ↑ Jancis Robinson: Jancis Robinson's Wine Course. Wyd. 3. Abbeville Press, 2003. ISBN 0-7892-0883-0.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
