Buldog francuski

Buldog francuski
Inne nazwy	Bouledogue Français, French Bulldog
Kraj patronacki	Anglia
Kraj pochodzenia	Francja[1][2]
Wymiary
Wysokość	27–35 cm (psy)[2] 24–32 cm (suki)[2]
Masa	9–14 kg (psy)[2] 8–13 kg (suki)[2]
Klasyfikacja
FCI	Grupa IX, Sekcja 11, nr wzorca 101
AKC	Non-sporting
ANKC	Grupa 7 (Non-Sporting)
CKC	Grupa 6 – Non-Sporting Dogs
KC(UK)	Utility
NZKC	Non-sporting
UKC	Grupa 8 – Companion Dog
Wzorce rasy
FCI AKC ANKC CKC KC(UK) NZKC
Multimedia w Wikimedia Commons

Buldog francuski – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych. Typ dogowaty^[3]. Nie podlega próbom pracy^[1].

Pochodzenie tej francuskiej rasy jest niemal w całości angielskie. Przodkami Bouledogue Français był zapewne buldog angielski oraz terier – pies w typie boston terriera. Psy angielskie znalazły się na terytorium Francji wraz z liczną grupą tkaczy emigrujących na kontynent w poszukiwaniu pracy.

Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Według wzorca tej rasy ogon jest „naturalnie krótki, idealnie-wystarczająco długi, by zasłonić odbyt, nisko osadzony, raczej prosty, gruby u nasady i zwężający się stopniowo ku końcowi. Dopuszczalny jest ogon skręcony, zawinięty, załamany lub dłuższy, lecz niesięgający poniżej stawu skokowego. Ogon, nawet w ruchu, nie przekracza linii poziomej grzbietu”^[2].

Płowa, pręgowana lub nie, ze średnią lub dużą ilością bieli.

Buldog francuski jest to pies łagodny i towarzyski. Jest inteligentny, aktywny i skory do zabaw^[4]. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walk. Jest skłonny do alergii pokarmowych. Przywiązuje się silnie do właściciela, akceptuje łatwo inne zwierzęta w swoim otoczeniu.

Obecnie buldog francuski jest psem rodzinnym i towarzyszącym. Według Polskiego Związku Kynologicznego kwalifikuje się do IX grupy, psy do towarzystwa w sekcji 11 tj. małe psy molosowate. W tej samej grupie i sekcji znajdują się kuzyni buldoga francuskiego tacy jak boston terier oraz mops.

Buldog francuski należy do ras brachycefalicznych (psy mające krótką kufę i spłaszczony pysk), które obciążone są dużym ryzykiem wielu chorób związanych ze specyficzną budową ich ciała^[5][6][7][8]. Najczęstsze schorzenia, na które cierpią, to:

• problemy oddechowe z powodu wąskich nozdrzy, źle wykształconej tchawicy, przerostu podniebienia miękkiego (jedyny ratunek to operacja)^[9][10],
• ból z powodu nieprawidłowo rozwiniętych kręgów w kręgosłupie,
• alergie,
• problemy dermatologiczne (nawracające infekcje, trudne do wyleczenia zapalenia skóry),
• kłopoty z oczami (częste wypływy z oczu, które są spowodowane zbyt płytkimi oczodołami; gałki oczne są osadzone na tyle płytko, że przy uderzeniu mogą wypaść),
• wady układu krążenia i problemy z sercem,
• wady zgryzu^[11].

Częstość występowania predyspozycji do tych wad wzrasta wraz z wiekiem buldogów^[12].

W 2016 roku Brytyjskie Stowarzyszenie Weterynaryjne wystosowało apel, w którym przestrzegało przed kupowaniem psów tej rasy z powodu ich problemów zdrowotnych^[13].

W 2018 roku weterynarze z sieci brytyjskich klinik Valley Vets ogłosili, że ze względu na obciążenia zdrowotne u psów z ras brachycefalicznych (w tym buldogów francuskich) nie będą leczyć u nich bezpłodności i tym samym przyczyniać się do ich rozmnażania^[14][15].

Dysplazja stawu biodrowego dotyka 30,4% buldogów francuskich według Orthopedic Foundation for Animals. Jest to 20 ze 190 przebadanych ras, która najczęściej zapada na tę chorobę^[16].

Ze względu na problemy zdrowotne, z jakimi zmagają się buldogi, Holandia wprowadziła szczegółowe wytyczne dotyczące klasyfikacji psów, które później będą mogły być dopuszczane do rozrodu^[17].

Royal Veterinary College w Hatfield w Wielkiej Brytanii wraz ze współpracownikami przeanalizował dane dotyczące ponad 30 000 psów w Wielkiej Brytanii w latach 2016-2020. Duża wielkość próby opierała się na anonimowych danych dostarczonych przez 30 procent gabinetów weterynaryjnych w kraju.

Naukowcy odkryli, że teriery Jack Russell miały najwyższą średnią długość życia wynoszącą 12,7 lat, a następnie Border collie z 12,1 latami. Buldogi francuskie miały najniższą oczekiwaną długość życia – zaledwie 4,5 roku – a następnie buldogi angielskie – 7,4 roku^[18].

W 2023 najwięcej legalnych hodowli buldoga francuskiego w Polsce prowadzono w województwach mazowieckim, śląskim i łódzkim. Łącznie w kraju działało ich 110-150. Z uwagi na dużą popularność rasy i popyt na szczenięta dynamicznie zwiększała się liczba hodowli nielegalnych. Proceder ten miał charakter międzynarodowy (np. 12% szczeniąt przemyconych do Wielkiej Brytanii pochodziło z Polski). Z przeprowadzonej w 2023 ankiety wynikało, że 61,8% polskich posiadaczy miało buldoga francuskiego z hodowli zarejestrowanej, a 20,9% z nielegalnej (reszta pochodziła z adopcji i innych źródeł)^[19].

• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 57. ISBN 83-7073-122-8.
• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
• Joan Palmer: Psy rasowe; 235 ras; pochodzenie rasy, pielęgnacja, szkolenie, przygotowanie do pokazów. Warszawa: Agencja Elipsa, 1995. ISBN 83-85152-709.