Bolesław Podhorski
 Bolesław Podhorski ppor. (<1933) | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 kwietnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 sierpnia 1979 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
ekonomista |
| Odznaczenia | |
   
| |
Bolesław Podhorski (ur. 13 kwietnia 1896 w Szlachowej, zm. 25 sierpnia 1979 w Warszawie[1]) – polski ekonomista rolnictwa.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z rodziny ruskich książąt; jego przodek Hrechory Podhorski przybył do Rzeczypospolitej w 1563 uciekając przed groźbą mordu ze strony cara Iwana Groźnego. Rodzicami Bolesława byli Józef Jan ks. Podhorski h. wł. (1863–1934) i Maria Kazimiera ze Skarbek-Malczewskich h. Awdaniec (1867–1944)[1]. Ojciec po ukończeniu gimnazjum rolnego studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim. Szlachowa była majątkiem, który matka Bolesława otrzymała w wianie.
Podczas pogromów polskich majątków ziemskich, które miały miejsce po rewolucji październikowej, opuścił rodzinny majątek i wyjechał do Kijowa. Powrócił tam w 1918, ale nie udało mu się reaktywować wcześniejszej działalności rolnej.
W 1920 zgłosił się ochotniczo do wojska i walczył w szeregach 1 pułku ułanów krechowieckich podczas wojny polsko-bolszewickiej, za co został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1921 i 2. lokatą w korpusie oficerów jazdy. Posiadał wówczas przydział do 21 pułku ułanów w Równem[3]. W listopadzie 1924 został przeniesiony w rezerwie z 21 do 1 pułku ułanów[4]. W 1934 był ponownie oficerem rezerwy 21 pułku ułanów[5].
W 1921 zaangażował się w wojskową akcję osadniczą na Kresach. Należał do pionierów osadnictwa w powiecie rówieńskim, gdzie ówczesne władze postanowiły zasiedlić oficerami 1 pułku ułanów i ich rodzinami tereny po dawnym poligonie szubkowskim tworząc Osadę Krechowiecką. Zamieszkał tam razem z rodzicami; przez cały okres od powstania osady do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję prezesa Osady[6]. W międzyczasie ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego[6].
W 1939 dostał się do niemieckiej niewoli. Został osadzony w Oflagu VII A Murnau, w którym przebywał do maja 1945, a następnie przedostał się do Włoch, gdzie dołączył do 2 Korpusu Armii Polskiego dowodzonego przez gen. Władysława Andersa. W październiku 1945 został zaangażowany przez ppłk. Kazimierza Zaorskiego do akcji odzyskania ukrytego sztandaru 1 pułku ułanów krechowieckich, który został na początku października 1939 zakopany w lasach pod Kockiem. Mimo początkowego niepowodzenia, udało mu się na podstawie fałszywych dokumentów przekroczyć 25 maja 1946 polską granicę w Międzylesiu; sam sztandar odnalazł 13 kwietnia 1946. Po wykonaniu powierzonego mu zadania przekroczył zieloną granicę; sztandar przewiózł do Szwajcarii pocztą dyplomatyczną Konstanty Górski. Po jego odebraniu Bolesław Podhorski w październiku tego samego roku zameldował się w dowództwie Korpusu w Ankonie; został dwukrotnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Wyjechał wówczas do Wielkiej Brytanii, gdzie od 1948 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Polskiej Akcji Katolickiej. W 1958 przeszedł na emeryturę i powrócił do Polski.
Od 17 marca 1925 był mężem Elżbiety hr. Łoś h. Dąbrowa (1902–1986), z którą miał 4 córki: Marię (ur. 1926), Annę (ur. 1930), Irenę Teresę (ur. 1933) i Elżbietę (ur. 1936)[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2584[2]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (7 czerwca 1939)[8]
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (dwukrotnie)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Bolesław ks. Podhorski h. wł. [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-01-12].
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 642, 712.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 681.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 123, 601.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Podhorski Bolesław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.90-8545 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-19].
- Bolesław Podhorski „Pogrom dworu” Karta nr 41. file.podgourski.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)].
- Maria Rey z Podhorskich „Historia sztandaru Krechowiaków” Stowarzyszenie Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich
- Maria Rey z Podhorskich „Dawne i nowe wrażenia z Kresów Wschodnich” Stowarzyszenie Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich
- „Osada Krechowiecka” Strony o Wołyniu. wolyn.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-02)].
- „1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie”, Z dziejów Parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Augustowie
- Ryszard Czarnecki „Ułański duch” 27 lipca 2015 Gazeta Polska Codziennie
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
