Bogusław Sobczuk

Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1947 Złocieniec, Polska
Zawód	aktor, dziennikarz, konferansjer
Lata aktywności	film od 1976
Multimedia w Wikimedia Commons

Bogusław Sobczuk (ur. 25 lipca 1947 w Złocieńcu) – polski aktor, dziennikarz i konferansjer.

Życiorys

W 1971 ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1971 pracował w krakowskiej rozgłośni Polskiego Radia. W 1977 uzyskał uprawnienia aktorskie bez zdawania egzaminu. W latach 70. wspólnie z Jerzym Stuhrem prowadził programy z cyklu Spotkanie z Balladą, a pod koniec lat 80. – Pegaz. Gościnnie występował w Teatrze im. Solskiego w Tarnowie. Był pracownikiem dydaktycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Filmografia

Filmy kinowe

• Człowiek z marmuru (1976) jako redaktor TV
• Wodzirej (1977) jako dyrektor Wydziału Kultury
• Bez znieczulenia (1978) jako uczestnik programu telewizyjnego Trzech na jednego
• Szansa (1979) jako dyrektor Kos
• Golem (1979) jako oficer śledczy
• Amator (1979) jako Kędzierski, redaktor w telewizji
• Czułe miejsca (1980) jako komentator TV dr. Stein
• Człowiek z żelaza (1981) jako redaktor TV
• To tylko rock (1984) jako Ogrodowicz
• Mrzonka (1985) jako komentator Wiadomości Chwili
• Magnat (1986) jako przewodnik
• Życie wewnętrzne (1986) jako reporter
• Bohater roku (1986) jako Chodkiewicz
• Oszołomienie (1988) jako generał
• I skrzypce przestały grać (1988) jako Rudolf Hoess, komendant obozu w Oświęcimiu
• Łabędzi śpiew (1988) jako dentysta
• Zabić na końcu (1990) jako dziennikarz TV
• V.I.P. (1991) jako Lipert
• Koniec gry (1992) jako przedstawiciel biura podróży
• Wirus (1996) jako dziennikarz

Seriale TV

• Układ krążenia (1977-1978) jako Sylwin, następca Marszała w ministerstwie (gościnnie)
• Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (1979-1981) jako Stanisław Frankowski, syn Katarzyny i Władysława (gościnnie)
• Tulipan (1986) jako adwokat
• Ekstradycja (1995) jako minister spraw wewnętrznych
• Ekstradycja 2 (1996) jako minister spraw wewnętrznych (gościnnie)
• Klan (1997) jako szef kliniki przy Trakcie Lubelskim
• Pierwsza miłość (2011) jako dyrektor

Etiudy filmowe

• Coś wesołego (1980) jako adiunkt

Życie prywatne

W 1968 został skazany na siedem miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata za kolportaż ulotek antypaństwowych podczas wydarzeń marcowych. Spędził dwa miesiące w areszcie tymczasowym. W 1991, na skutek rewizji nadzwyczajnej ministra sprawiedliwości, został uniewinniony przez Sąd Najwyższy^[1].

W 2007 został nieprawomocnie skazany na dwa lata pozbawienia wolności w związku z oskarżeniem o wykorzystywanie seksualne syna w latach 2001-2003. Podczas śledztwa nie przyznał się do winy, uznał zarzuty za absurdalne i nazwał je elementem zemsty ze strony byłej partnerki^[2]. W 2008 Sąd Apelacyjny uchylił w całości wyrok skazujący i, ze względu na szereg nieprawidłowości w prowadzonym postępowaniu, skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia^[3]. Proces rozpoczął się od początku i w 2010 zapadł wyrok uniewinniający^[4][5]. W trzecim procesie w 2012 dotyczącym molestowania syna został skazany na osiem miesięcy w zawieszeniu na trzy lata^[6]. W 2013 wyrok uprawomocnił się^[7].