Bitwa o Fort Washington

Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Czas	16 listopada 1776
Miejsce	Manhattan
Terytorium	Nowy Jork, Stany Zjednoczone
Wynik	strategiczne zwycięstwo brytyjskie
Strony konfliktu
Amerykanie Wielka Brytania, Hesja
Dowódcy
Robert Mcgaw generał William Howe, Wilhelm von Knyphausen
Siły
2 900 8 000
Straty
53 zabitych, 96 rannych, 2 818 wziętych do niewoli, 43 działa 78 zabitych, 374 rannych
Położenie na mapie stanu Nowy Jork miejsce bitwy
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych miejsce bitwy
40°51′10,8″N 73°56′16,8″W/40,853000 -73,938000

Bitwa o Fort Washington – starcie zbrojne, które miało miejsce 16 listopada 1776 roku w czasie kampanii nowojorskiej, podczas amerykańskiej wojny o niepodległość.

Fort Washington znajdował się na północnym Manhattanie, w najwyżej położonym punkcie wyspy (około 75 m nad poziomem rzeki Hudson). Wraz z siostrzanym Fortem Lee pozwalał kontrolować nurt rzeki uniemożliwiając flocie brytyjskiej pnetrowanie górnego jej biegu. W okolicy fortów zatopiono też kilka starych statków, które miały utrudniać operacje Royal Navy.

Na początku listopada dezerter z fortu, William Demont, przekazał brytyjskim oficerom wszystkie ważne informacje mogące ułatwić im planowanie ataku. 5 listopada trzy brytyjskie okręty popłynęły w górę Hudsonu omijając fort i unikając rozbicia na zatopionych wrakach. To zaniepokoiło George’a Washingtona, który zaczął żywić obawy, co do utrzymania Fortu Washington. Sugestia Washingtona, żeby opuścić fort i przerzucić jego 3-tysięczną załogę do New Jersey, została odrzucona przez komendanta fortu, pułkownika Roberta Mcgawa, który był przekonany, że da radę placówkę utrzymać.

15 listopada Brytyjczycy wysłali do fortu parlamentariusza z propozycją kapitulacji. Mcgaw odrzucił propozycję. Następnego ranka Brytyjczycy opanowali okoliczne wzgórza i otworzyli ogień z dział na fort i jego dalej położone instalacje obronne, po czym przypuścili skoordynowany atak z trzech stron. Ze zdecydowanym oporem spotkał się zwłaszcza atak Niemców pod dowództwem pułkownika Johanna Ralla, ale późnym popołudniem Mcgaw uznał, że bitwa jest przegrana i zaakceptował propozycję kapitulacji.

Większość wziętych do niewoli oficerów została później zwolniona, lecz dla szeregowców los nie był tak łaskawy. Setki zmarły z powodu chorób na brytyjskich statkach więziennych.

Washington na czele coraz szczuplejszej armii (odeszło także około 2 000 członków milicji stanowych, którym właśnie wygasał termin służby) wycofał się na południe i w początkach grudnia dotarł do Trenton, gdzie przeprawił się przez rzekę Delaware zabierając wszystkie znalezione łodzie.

20 listopada Brytyjczycy przekroczyli Hudson i zajęli opuszczone umocnienia Fortu Lee, gdzie zdobyli 50 dział i wielkie ilości zapasów pozostawionych przez Amerykanów.

Utrata Fortu Washington wywołała głęboki wstrząs w amerykańskim dowództwie. Washington żałował, że pozwolił by podwładny miał ostatnie słowo. W przyszłości generał polegał mniej na radach innych a bardziej własnej intuicji.

Inną reakcją było wystąpienie Charlesa Lee do Kongresu o odebranie dowództwa Washingtonowi i przyznanie go jemu.

• HughH. Bicheno HughH., Rebels and Redcoats, The American Revolutionary War, London: HarperCollins, 2003, ISBN 978-0-0071-5625-2, OCLC 51963515 . Brak numerów stron w książce
• Christopher Hibbert: Rebels and Redcoats: The American Revolution Through British Eyes, London, 2001.
• Jerome A. Greene: Guns of Independence: The Siege of Yorktown 1781, The History Press, 2005, ISBN 978-1-8622-7312-2