Ten artykuł od 2018-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon ((Dopracować)) z tego artykułu.

Bitwa nad Speyerbach

Wojna o sukcesję hiszpańską
Potok Speyerbach
Czas	15 listopada 1703
Miejsce	rejon rzeczki Speyerbach na zachód od Spiry
Terytorium	Niemcy
Wynik	zwycięstwo Francuzów
Strony konfliktu
Francja Hesja-Kassel, Palatynat Reński
Dowódcy
Kamil Tallard Fryderyk I Heski
Siły
nieznane nieznane
Straty
ok. 4 000 ok. 5 000, 2 000 jeńców
Położenie na mapie Nadrenii-Palatynatu miejsce bitwy
Położenie na mapie Niemiec miejsce bitwy
49°19′N 8°26′E/49,316700 8,433300

Bitwa nad rzeką Speyerbach – starcie zbrojne 15 listopada 1703 w Palatynacie Reńskim podczas hiszpańskiej wojny sukcesyjnej, w którym armia francuska pokonała hesko-palatynackie wojska sprzymierzonych i zajęła twierdzę Landau.

Od 17 października 1703 wojska francuskie pod wodzą marszałka Tallarda oblegały twierdzę Landau, której sprzymierzeni wysłali 28 października z odsieczą hesko-palatynacką armię posiłkową pod dowództwem Jana Ernsta von Nassau-Weilburg i Fryderyka Heskiego. 13 listopada dotarła ona do Spiry, rozbijając obóz na południe od miasta, a następnego dnia wyruszając w kierunku Landau. W tej sytuacji Tallard zdecydował się na atak uprzedzający, wzmacniając swe siły oddziałami markiza Armanda de Pracontal.

15 listopada ok. 7:00 Francuzi skoncentrowali swe siły w Essingen, a następnie skierowali się ku rzeczce Speyerbach, docierając tam po 5 godzinach marszu, gdy oddziały aliantów gen. Vehlena nie zdążyły obsadzić wszystkich stanowisk. Tallard skierował część wojsk na lewe skrzydło przeciwnika, uderzając w luki powstałe w jego obronie. Równocześnie jednak kawaleria aliantów dowodzona przez Jana Ernsta von Nassau-Weilburg, rozbiła francuską jazdę francuską markiza de Pracontal (który poniósł śmierć w trakcie walki), a następnie podjęła pościg za uciekającymi.

Ok. 14:00 Tallard rzucił do natarcia całość swych sił. Choć w centrum udało się sprzymierzonym utrzymać linię obrony, na prawym skrzydle Francuzi odnieśli sukces zmuszając kawalerię Vehlena do ucieczki. Jednocześnie piechota francuska uderzyła na palatynacką kawalerię będącą w pościgu za jazdą francuską, również zmuszając ją do odwrotu. Następnie Francuzi uderzyli całym impetem na centrum wroga, całkowicie je rozbijając. Resztki wojsk alianckich ok. 17:00 wycofały się na północ od Speyerbach. Tego samego dnia skapitulowała twierdza Landau.

Francuzi stracili w bitwie ok. 4 tysięcy zabitych i rannych, straty sprzymierzonych wyniosły ok. 5 tysięcy ludzi; dodatkowo do niewoli dostało się 2 tys. żołnierzy, w tym 149 oficerów. Wśród poległych znaleźli się książę Filip von Hessen-Homburg oraz syn głównodowodzącego armii alianckiej Ludwik von Nassau-Weilburg. W zdobytym obozie w ręce Francuzów wpadły 23 działa, 50 sztandarów, amunicja oraz wyposażenie.

• Albert Kennel: Die Schlacht bei Speier am 15. November 1703. Jäger Verlag, 1895