Lubliniecki Batalion Obrony Narodowej (batalion ON „Lubliniec”) – pododdział piechoty Wojska Polskiego II RP.

Batalion został sformowany w maju 1939 roku, w składzie Sieradzkiej Brygady ON, według etatu batalionu ON typ IV. Jednostka została zorganizowana w oparciu o nowo utworzony 174 Obwód Przysposobienia Wojskowego. Batalion stacjonował eksterytorialnie w Okręgu Korpusu Nr V: dowództwo w Lublińcu, 1 kompania w Koszęcinie, 2 kompania w Woźnikach, a 3 kompania w Kamienicy Polskiej. Pod względem mobilizacji materiałowej batalion był przydzielony do 74 Górnośląskiego pułku piechoty w Lublińcu.

Ponieważ batalion znalazł się w pasie działania Armii „Kraków” został podporządkowany, pod względem taktycznym, dowódcy Krakowskiej Brygady Kawalerii i w jej składzie walczył w kampanii wrześniowej. Rozwiązany po walkach 5 września 1939 roku w rejonie Włoszczowy, z uwagi na okrążenie przez siły niemieckie.

 Osobny artykuł: Ordre de Bataille Armii „Kraków”.

• dowódca batalionu – mjr Franciszek Żak (do 4 IX 1939 ranny^[1])
• dowódca 1 kompanii ON „Koszęcin”
• dowódca 2 kompanii ON „Woźniki” – por. Albin Dąbrowski^[1]
• dowódca 3 kompanii ON „Kamienica Polska”

• Tadeusz Böhm, Bataliony Obrony Narodowej w Wielkopolsce w latach 1936-1939 i ich rola w kampanii wrześniowej, Poznań 1996.
• KazimierzK. Pindel KazimierzK., Obrona Narodowa 1937-1939, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, ISBN 83-11-06301-X, OCLC 69279234 . Brak numerów stron w książce
• Piotr Zarzycki: Południowe Zgrupowanie Armii "Prusy" we wrześniu 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2001. ISBN 83-88973-02-9.