Bardolino – włoskie czerwone wino wytrawne klasy Denominazione di Origine Controllata (DOC), produkowane w prowincji Werona, w szesnastu gminach leżących na południowy wschód od jeziorem Garda, spośród których Bardolino dało nazwę winu^[1]. Roczna produkcja wina wynosi ok. 230-240 000 hl, z czego 70% trafia na eksport^[2].

Bardolino jest produkowane w regionie o bogatej tradycji winiarskiej. Początkowo prawo do nazwy bardolino miały wina z gmin Bardolino, Garda, Lazise, Affi, Costermano i Cavaion i są wyróżniane określeniem bardolino classico^[3]. Obszar apelacji został poszerzony o 10 innych okolicznych gmin, już bez prawa do predykatu classico^[3].

Bardolino cieszy się sławą lekkiego wina czerwonego^[1][3][4]. Cechuje się rubinową barwą, z odcieniem czereśniowym, ciemniejącym w miarę starzenia^[3]. Popularny jest także wariant nazywany chiaretto (jaśniutki), o różowawej barwie i klasyfikowany jako wino różowe^[3][5]. W tym przypadku winiarze ograniczają kontakt moszczu ze skórkami, przez co do wina przenika mniejsza ilość barwników znajdujących się w skórkach i napój zyskuje na delikatności^[3]. Miejscowi producenci oferują również wytrawne wino musujące chiaretto Spumante Brut oraz wersję novello, produkowaną z wykorzystaniem maceracji węglowej dla przyspieszenia dojrzałości, podobnie jak beaujolais nouveau i przeznaczoną do picia jako wino młode^[3].

Wino bardolino musi być wytwarzane z przynajmniej dwóch odmian: corvina veronese (znaną także w regionie pod nazwami cruina i corvina) oraz rondinella^[3][4]. Zamiast corviny dopuszcza się również do 10% szczepu corvinone. Pierwsza z nich musi stanowić 35–65% gotowego wina, rondinella – 10-40%^[3]. Dopuszcza się także użycie do 20% winorośli odmian molinara, rossignola, barbera, sangiovese, marzemino, merlot, cabernet sauvignon, z których udział żadnej nie może przekroczyć 10%^[3]. Analogiczne uregulowania obowiązują bardolino superiore, najwyższej włoskiej kategorii DOCG^[6].

Poziom alkoholu powinien wynosić przynajmniej 10,5% dla wina bez predykatów albo z predykatem Classico, 11,5% dla musującego i 11% dla wina tegorocznego (novello)^[3]. Z wyjątkiem tego ostatniego za dojrzałe uważa się bardolino po 8-12 miesiącach i poleca się konsumpcję bez dalszego starzenia^[3][4]. Wino bogatsze w alkohol (12%) ma prawo do oznaczenia Bardolino Superiore DOCG, o ile leżakowało przynajmniej rok^[6]. Ten wariant jest z reguły także pełniejszy w smaku^[5].

Bardolino jest polecane do dań jarskich, białych mięs, owoców morza i dań z makaronem^[7][3]. Odmiana musująca dobrze komponuje się z przystawkami albo jest podawana jako aperitif, a novello – z daniami z grzybów i ryb^[3]. Przykładem potrawy harmonizującej z chiaretto jest spaghetti con olive^[8].

• Consorzio Tutelavino Bardolino DOC (wł.)