Artur Niepokojczycki

generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1813 Słuck
Data i miejsce śmierci	11 listopada 1881 Petersburg
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Stanowiska	oficer sztabowy, adiutant carski
Główne wojny i bitwy	wojna krymska wojna rosyjsko-turecka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Artur Niepokojczycki (ur. 26 listopada^?/8 grudnia 1813 w Słucku, zm. 30 października^?/11 listopada 1881 w Petersburgu) – generał piechoty Armii Imperium Rosyjskiego pochodzenia polskiego.

Urodził się w Słucku jako syn Adama Niepokojczyckiego, lokalnego ziemianina wyznania ewangelicko-reformowanego i marszałka szlachty słuckiej i jego żony Rozwadowskiej^[1].

Po ukończeniu Korpusu Paziów służył w Sztabie Głównym. W latach 1841–1847 walczył na Kaukazie, w Czeczenii i Dagestanie. W 1849 uczestniczył w interwencji rosyjskiej na Węgrzech, gdzie dowodził sztabem V Korpusu. W latach 1853–1856, w okresie końcowym wojny krymskiej kierował sztabem sił morskich i lądowych na Krymie. W 1857 r. wrócił do Sztabu Głównego. Od 1864 r. zasiadał w Radzie Wojennej, był zaangażowany w reformę armii. W 1868 r. awansował do stopnia generała piechoty. W 1874 był mianowany adiutantem carskim. W wojnie rosyjsko-tureckiej 1877–78 był szefem Sztabu Polowego armii Naddunajskiej. Podczas pobytu cara na froncie, tj. do połowy grudnia 1877 roku, należał do pięciu osób, które rządziły Rosją. Miał złą renomę z powodu oskarżeń o korupcję.

Nie założył rodziny. Pochowany na luterańskiej kwaterze cmentarza wołkowskiego w Petersburgu.

• Studia z dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, Tom 38, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2003
• BogusławB. Brodecki BogusławB., Szypka i Plewna 1877, Warszawa: Bellona, 2010, ISBN 978-83-11-11722-8, OCLC 751189654 . Brak numerów stron w książce