Andrzej Bączkowski

Data i miejsce urodzenia	8 października 1955 Łuków
Data i miejsce śmierci	7 listopada 1996 Warszawa
Minister pracy i polityki socjalnej
Okres	od 7 lutego 1996 do 7 listopada 1996
Poprzednik	Leszek Miller
Następca	Tadeusz Zieliński
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Marek Bączkowski (ur. 8 października 1955 w Łukowie, zm. 7 listopada 1996 w Warszawie) – polski prawnik, urzędnik państwowy, minister pracy i polityki socjalnej w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza.

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 1978 był pracownikiem na tej uczelni na stanowisku asystenta. Od 1980 działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego brał udział w strajku w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku. Po pacyfikacji uciekł, działał w niejawnym Regionalnym Komitecie Strajkowym, po zatrzymaniu został internowany na okres od maja do października 1982.

W 1989 uzyskał uprawnienia radcy prawnego. Zajął się też pracą w administracji rządowej, od 1991 do 1996 był wiceministrem pracy, należał do inicjatorów powołania komisji trójstronnej.

7 lutego 1996 objął urząd ministra pracy i polityki socjalnej. Zmarł nagle na zawał serca. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 3A tuje-2-13)^[1].

Laureat Nagrody Kisiela (1996). Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996)^[2] oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2022)^[3]. Wyróżniony tytułem honorowego obywatela Łukowa (1997)^[4]. Dla uczczenia jego pamięci ustanowiono Nagrodę im. Andrzeja Bączkowskiego. Został także patronem Centrum Partnerstwa Społecznego „Dialog” w Warszawie.

Syn Tadeusza^[2], od 1983 był żonaty z Grażyną, miał syna.

• Nota biograficzna na stronie CPS Dialog. [dostęp 2019-11-05].