Alim Kieszokow

Алим Кешоков

Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1914 Szałuszka, Kabardo-Bałkaria
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 2001 Moskwa
Narodowość	kabardyjska
Język	kabardyjski, rosyjski
Alma Mater	Północnokaukaski Instytut Pedagogiczny we Władykaukazie
Dziedzina sztuki	literatura piękna
Odznaczenia

Alim Pszemachowicz Kieszokow (ros. Алим Пшемахович Кешоков, kabard. КІыщокъуэ Пщымахуэ и къуэ Алим, ur. 9 lipca^?/22 lipca 1914 we wsi Szałuszka w Kabardo-Bałkarii, zm. 29 stycznia 2001 w Moskwie) – kabardyjski poeta, prozaik, działacz społeczny.

Urodził się w rodzinie bezrolnego chłopa, który po rewolucji został pierwszym przewodniczącym wiejskiego komitetu rewolucyjnego, organizatorem kołchozu i dyrektorem szkoły. W 1926 ukończył dwuletnią szkołę wiejską założoną przez jego ojca, w 1931 szkołę rolniczą, a w 1935 Wydział Filologiczny Drugiego Północnokaukaskiego Instytutu Pedagogicznego we Władykaukazie, po ukończeniu którego został wykładowcą kabardyjskiego języka i literatury na obwodowych kursach nauczycielskich przygotowania nauczycieli szkół wiejskich. Wykładał również rosyjski język i literaturę na pedagogicznym rabfaku (fakultecie robotniczym), po czym został dyrektorem Naukowo-Badawczego Instytutu Kultury Narodowej. W latach 30. zaczął pisać wiersze, które zamieszczał początkowo na łamach lokalnego almanachu (1932), w 1933 wydał pierwszy zbiór wierszy w języku kabardyjskim. Od 1938 do 1940 odbywał służbę wojskową w rejonie Bobrujska, w 1939 został przyjęty do Związku Pisarzy ZSRR, a w 1941 do WKP(b). Po demobilizacji kierował Naukowo-Badawczym Instytutem Krajoznawstwa w Nalczyku, po ataku Niemiec na ZSRR ponownie został zmobilizowany do armii i skierowany na front, w lipcu 1942 brał udział w walkach nad Donem, a później pod Stalingradem, gdzie został ranny. Po wyleczeniu brał udział w dalszych walkach, m.in. w odbijaniu z rąk niemieckich Krymu, w walkach w krajach bałtyckich i w Prusach Wschodnich (w tym szturmie Królewca). W lipcu 1945 został zdemobilizowany i mianowany ludowym komisarzem oświaty Kabardyjskiej ASRR. Nadal pisał wiersze, tworzył po kabardyjsku i rosyjsku, wydał wiele zbiorów wierszy. Pisał również powieści, przyczyniając się do rozwoju kabardyjskiej literatury. Od 1948 do 1950 był sekretarzem obwodowego komitetu partyjnego, a po ukończeniu aspirantury w Instytucie Czerwonej Profesury w 1953 został wicepremierem Kabardyno-Bałkarskiej ASRR (do 1959), w 1959 objął prezesurę Zarządu Związku Pisarzy Kabardyno-Bałkarskiej ASRR, w 1971 został sekretarzem Zarządu Związku Pisarzy ZSRR. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR (1966-1974). Wchodził w skład Prezydium Radzieckiego Komitetu Solidarności Krajów Azji i Afryki i Radzieckiego Komitetu Kontaktów z Pisarzami Azji i Afryki. Był członkiem wielu wszechzwiązkowych i międzynarodowych towarzystw literackich, reprezentował literaturę narodów ZSRR na wielu międzynarodowych forach działaczy kultury. W 1986 przeszedł na emeryturę. Jego imieniem nazwano ulicę w Nalczyku.

• Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (11 czerwca 1990)
• Order Lenina (dwukrotnie, 1984 i 1990)
• Order Rewolucji Październikowej (1974)
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (trzykrotnie)
• Order Przyjaźni Narodów
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
• Order „Znak Honoru”
• Nagroda im. Szołochowa (1973)
• Nagroda Państwowa RFSRR im. Gorkiego (1969)

I medale ZSRR oraz ordery polskie i północnokoreańskie.

• Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-04-03]