Adam Hollanek

Adam Hollanek (1997)
Imię i nazwisko	Adam Michał Franciszek
Data i miejsce urodzenia	4 października 1922 Lwów
Data i miejsce śmierci	28 lipca 1998 Zakopane
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	literatura piękna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Adam Hollanek (ur. 4 października 1922 we Lwowie, zm. 28 lipca 1998 w Zakopanem) – polski pisarz i publicysta, autor utworów sensacyjnych i fantastycznonaukowych, współzałożyciel miesięcznika „Fantastyka” (1982).

Od urodzenia mieszkał we Lwowie, tam uczęszczał do III gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie angażował się w życie kulturalne szkoły: organizował koło literackie i teatralne, założył gazetkę szkolną „Nurtem Skamandra”.

W czasie okupacji Lwowa karmił wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. Po zdaniu matury studiował w Studiu Aktorskim Teatru Polskiego, także uczestniczył w konspiracyjnych wieczorach literackich. Gdy Lwów został zajęty przez ZSRR, współpracując z teatrem, zorganizował – pierwsze po wojnie – wystawienie Warszawianki Wyspiańskiego. Debiutował w „Żołnierzu Polskim”.

Po ekspatriacji do Krakowa, gdzie po powstaniu warszawskim, w którym zginęli ojciec i brat, przebywała wówczas matka, studiował anglistykę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1945–1946 pracował jako dyrektor programowy Polskiego Radia w Krakowie. W latach 1948–1949 – praca w Głosie Anglii. Potem po odsunięciu od możliwości zarobkowania publikował pod licznymi pseudonimami m.in. w „Gazecie Krakowskiej” oraz Dzienniku Polskim. Po przeprowadzce do Warszawy w roku 1970 – w „Trybunie Ludu”.

Założyciel i redaktor naczelny w 1956 tygodnika „Zdarzenia”, 1982 miesięcznika „Fantastyka”, 1990 miesięcznika „Nie z tej ziemi”. W roku 1990 odszedł ze stanowiska redaktora naczelnego „Fantastyki” (później: „Nowej Fantastyki”), lecz pozostał jej stałym felietonistą. Autor ponad 30 powieści i książek popularnonaukowych. Jako pisarz fantastycznonaukowy debiutował w 1958 powieścią Katastrofa na „Słońcu Antarktydy”.

Pod koniec życia wspierał i uczestniczył w działaniach Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Wschodnich. Zmarł w wieku 75 lat na wakacjach w Zakopanem. Został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie w katakumbach (rząd 105-3)^[1].

• Nagroda Prezydenta World SF Prof. Organisation za Fantastykę i zasługi dla gatunku pisarskiego (1987)
• Nagroda Polskiej Akademii Nauk za popularyzowanie nauki (1986)
• Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Nagroda dla najlepszego pisarza SF Europejskiego Stowarzyszenia SF (1987)

• Katastrofa na „Słońcu Antarktydy” (1958)
• Zbrodnia wielkiego człowieka (1960)
• Jeszcze trochę pożyć (1980)
• Olśnienie (1982)
• Kochać bez skóry (1983)
• Ja z Łyczakowa (1991)
• Księżna z Florencji (1988)
• Pacałycha (1996)
• Mudrahela: Tragiczna opowieść lwowska (1997)

• Plaża w Europie (Wydawnictwo Literackie, 1967)
• Muzyka dla was, chłopcy (1975; opowiadania: Bart Szesnaście, Skasować drugie ja, Za wszelką cenę powrócić, Muzyka dla was, chłopcy)
• Ukochany z Księżyca (1979; opowiadania: Ukochany z Księżyca, Jak koń trojański, Punkt, Aparat też chce żyć, Oni już tu są, Łazarzu wstań)
• Bandyci i policjanci (Czytelnik, 1982)
• Skasować drugie ja (1989; opowiadania: Każdy może być Faustem, Skasować drugie ja, Jak koń trojański, Nie można go spalić, Muzyka dla was, chłopcy)
• Pies musi wystrzelić (Świat Książki, 2009)

• Węgiel nasze czarne złoto (1954)
• Niewidzialne armie kapitulują (1954)
• Sprzedam śmierć (1961)
• Skóra jaszczurcza (1965)
• Lewooki cyklop (1966)
• Nieśmiertelność na zamówienie (1973)
• Błysk milionów świec (1976)
• Sposób na niewiadome (1978)

• Geniusz na miarę epoki („Fantastyka” 3/86)
• A jednak romantyzm („Fantastyka” 2/88)

• Pokuty (1987)
• Ja – koń, ja Żyd (1995)
• Landszafty (1996)

• Elżbieta Ciborska: Leksykon Dziennikarstwa Polskiego. Poznań: Dom Wydawniczy Elipsa, 2000. Brak numerów stron w książce
• praca zbiorowa: Wielki Słownik Pisarzy Polskich. Polska Akademia Nauk, 1996. Brak numerów stron w książce