2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej (2 paplot. lek.) – oddział artylerii przeciwlotniczej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

6 stycznia 1945 w San Domenico we Włoszech w ramach Zgrupowania 16 Pomorskiej Brygady Piechoty sformowany został 16 Pomorski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej. 24 czerwca 1945 roku dywizjon przeformowany został w 2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej w miejscowości S. Pietro Vernotico – organiczną jednostkę artylerii przeciwlotniczej 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej. Pułk osiągnął stan 32 oficerów i 630 szeregowych, szeregowi żołnierze wywodzili się głównie z byłych jeńców armii niemieckiej i w mniejszym stopniu z Armii Krajowej. W lipcu 1945 roku złożyło przysięgę wojskową 197 żołnierzy, trwało jednocześnie intensywne szkolenie. W trakcie ćwiczeń w polu zginął w wypadku samochodowym 16 lipca oficer 4 baterii ppor. S. Radosławski. Po osiągnięciu pełnego stanu osobowego i etatowego uzbrojenia oraz wyposażenia, we wrześniu pułk szkolił się na poligonie Santa Severa w rejonie Rzymu. Grupa żołnierzy pułku w listopadzie 1945 r. i lutym 1946 r. została odkomenderowana, celem podniesienia swojego wyszkolenia i wykształcenia. Jednocześnie rozpoczęła się demobilizacja, w tym na powrót do kraju zgłosiło się do sierpnia 1946 roku 124 szeregowych, 19 zdezerterowało. W sierpniu pułk zdał uzbrojenie i pojazdy, a we wrześniu został przetransportowany drogą morską do Wielkiej Brytanii. Z dniem 10 lutego 1947 roku oficjalnie 2 pułk artylerii przeciwlotniczej lekkiej został rozformowany, część szeregowych wyjechała do kraju, pozostali jako dywizjon zostali dołączeni do 2 pułku artylerii przeciwpancernej.

Z dniem 29 listopada 1995 tradycje 2 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej przyjął 2 Zachodniopomorski Pułk Przeciwlotniczy stacjonujący w garnizonie Rogowo.

• dowództwo
  • dowódca – mjr Tadeusz Dobrzański
  • zastępca dowódcy – mjr Jan Suszyński^[1]
• I dywizjon – kpt. Roman Zwil (we IX 1939 dowódca 71 baplot. mot. 10 BK)
• II dywizjon – kpt. Bazyli Mościcki
• III dywizjon – kpt. Bohdan Kwieciński

Każdy dywizjon posiadał dwie baterie^[1] po sześć 40 mm armat przeciwlotniczych Boforsa^[2].

• Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Piotrków Trybunalski: WSP ; Warszawa : AON, 2000. ISBN 83-87050-91-1. Brak numerów stron w książce
• Dembinok J., Szczech B., Urbański A. Oznaki i odznaki PSZ na Zachodzie KAW Katowice 1984
• Marian Kopczewski: Obrona Przeciwlotnicza Wojska polskiego w latach 1919-1994. Koszalin: Wydawnictwo naukowe WSOWOPlot, 1994. ISBN 83-901489-0-0. Brak numerów stron w książce
• Jan Partyka, Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1946. Wojska Lądowe. Rzeszów 1997.
• Wojska Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych. Historia, tradycje i współczesność, oprac. zbiorowe pod redakcją Tadeusza Mirowskiego, Wydawnictwo WM Sp. z o.o., Warszawa 2003, ISBN 83-86194-31-6, s. 21.
• Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej, Walki formacji polskich na zachodzie 1939-1945, tom II, opracowanie zbiorowe pod redakcją Witolda Biegańskiego, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1981, ISBN 83-11-06577-2, s. 564.
• Zbigniew Osiecki: 16 Pomorski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej i 2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej. Londyn: Związek Artylerii Przeciwlotniczej w Wielkiej Brytanii, 1988.