Un oppidum (del latin n. oppidum, pl. oppida: luòc elevat, fortificacion), es un ancian luòc de poblament fortificat sovent situat sus un puèg, que data de l'Edat del Fèrre europèu. Los oppida son generalament associat a la civilizacion celtica tardiva (Cultura de La Tène).

Oppidum es un tèrme latin que significava "poblament principal" dins las divisions administrativas de la Roma antica. Lo mot deriva del latin primairenc ob-pedum, "espaci claus", benlèu vengut del Protoindoeuropèu *pedóm-, "espaci ocupat" o "pesada".

Dins sos Commentarii de Bello Gallico, Juli Cesar nomenèt oppida los pus grands poblaments qu'encontrèt en Gàllia durant la Guèrra de las Gàllias entre 58 e 52 abans JC. Emai qu'expique pas clarament en foncion de quals critèris nomena un poblament oppidum, es de bon compréner que: èran de sites economics importants, ont las merças èran produchas, negociadas e escambiadas, ont de còps que i a los mercants romans s'installavan e ont las legions romanas se podián aprovisionar. Èran tanben de centres politics importants, lo sèti d'autoritats que prenián de decisions que concernavan un grand nombre de personas – per exemple la nomenacion de Vercingetorix al cap de la revòlta gallesa en 52 ab JC.^[1].

1. ↑  (({títol))}. ISBN 978-3-8062-2242-5.  ^12–13