Lo monofisisme es un corrent cristologic que considèra que l'unica natura del Crist es divina.^[1][2] Sorgiguèt pel primèr còp al segle V e aguèt diferentas manifestacions dins l'istòria, coma aquela dels acefals. Foguèt condemnat coma eretgia a l'escasença del concili de Calcedònia (451), qu'assegura que Jèsus reunís en el una doble natura: aquela umana (per l'Encarnacion) coma filh de la Verge Maria, e aquela divina coma Filh de Déu, doctrina establida aprés de diferents concilis. Tanben s'opausa a l'eretgia opausada, lo nestorianisme. Per aquò los cristians monofisitas son nomenats tanben precalcedonians.

I a dos corrents basics del monofisisme: lo primièr afirma que la natura umana que teniá Jèsus al naícer foguèt dissolguda dins la divina (defendut per Eutiques de Constantinòble) e lo segon nega pas la natura umana, mas sosten qu'es absoludament dominada per la divina, que la rason divina prenguèt la plaça de la ment umana (com explicava, entre d'autres, Apollinar de Laodicèa).^[3]

Se difusèt en Egipte, Siria e Armenia Armènia. Ara, son de glèisas monofisicas la Glèisa ortodòxa siriaca o jacobita, e la Glèisa ortodòxa siriomalankar en l'Índia, la Glèisa ortodòxa còpta, la Glèisa ortodòxa etiopiana e la Glèisa apostoloica armeniana.

• esquisma.

• W. Frend: The Rise of the Monophysite Movement, Cambridge 1972.
• Die Geschichte des Christentums. Altertum, hrsg. von Jean-Marie Mayeur, Luce Pietri, Andre Vauchez, Bd. 3, Sonderausgabe, Freiburg i. B. 2005, ISBN 3451291002.