Harmsól er et kristent dikt skrevet på Island på 1100-tallet av «munken Gamle» i Þykkvabær kloster, en mann som vi ellers ikke vet annet om enn at han også skal ha diktet en drápa om døperen Johannes som nevnes i den islandske Jóns-soga ^[1][2]. Tema for diktet er «den såre tregen [angeren], den ytste domen, og vona om nåde.»^[1]

Den dag i dag virker kvadet levende; det er adlet av skaldens trang til 'hjertets renhet' og gjennemglødet av hans hvilesøkende Krist-tro

Fredrik Paasche^[3]

Harmsol er eit dikt som når høgt med sin ekte og inderlege tone

Ivar Orgland^[1]

Teksten er bevart i det samme manuskriptet som 1200-tallsdiktet Liknarbraut: AM 757a^[4]. Diktet har 65 vers, og «Kilderne til digtet er rimeligvis de almindelige prædikener og teologiske lærebøger, som benyttedes i middelalderen.»^[2] Diktet er «et angerdigt og fremhæver, efter en påkaldelse af guds hjælp og støtte, hvor nødvendigt det er at angre, opregner forskellige begåede synder og forklarer guds nåde i sendelsen af sin enbårne søn; herpå beskrives Kristi korsfæstelse og død, opstandelse og himmelfart, samt dommedagen. Digteren råder til at forlige sig med gud, da livet er kort og dødsstunden uvis, og fremdrager bibelske eksempler på angrende syndere; til slutning påkaldes gud, jomfru Marie og hellige mænd.»^[2] «Liksom dei gamle skaldane brukar diktaren ofte «kjenningar», godkjende nemningar, eit slag bilete, for mange av dei ting han fører fram i kvadet, slike som himmelen og jordi, Gud og mannen. I staden for Gud er soleis ofte nytte nemningar for kongen, og menneski er likna i hop med herfolk.»^[5]

Diktet er oversatt til norsk to ganger. Først av Kr. Audne med tittelen Sorgarsoli i antologien Norrøne kristenkvæde 1928, sist av Ivar Orgland i boka Harmsól, 1991^[6]. Deler av Orglands gjendiktning er brukt i korverk av Wolfgang Plagge, innspilt av Nidaros domkor i 2010^[7].