Svake substantiv (eller linne substantiv) er i germanske språk substantiv som i si opphavlege form enda på konsonanten –n. Alt i norrønt språk var denne konsonanten fallen bort, slik at dei svake substantiva i moderne norsk språk i ubunde eintal endar på ein trykklett vokal; oftast ein –e.

På moderne norsk, kan endingsvokalen skifte ved bøying av substantivet:

• ein hane – hanen – hanar – hanane

• ei høne – høna – høner – hønene

• eit eple – eplet – eple – epla

Nokre svake substantiv kan ha avvikande bøygningsmønster:

• ei furu – furua – furuer – furuene
• (eller ei fure – fura – furer – furene, jamstilt form)
• eit auga – auga – augo – augo
• (eller eit auge – auget – auge – auga, jamstilt form)

Som auga går òg øyra og hjarta. I klassisk nynorsk følgde òg hyrna, noda, nykla, nyra, nysta, okla denne forma. I klassisk nynorsk, som i høgnorsk, er vokalvariasjonane større: Desse bøygningsmønstra var tillatne sideformer i nynorsk fram til 2012.

• ei høna – høna - hønor – hønone
• ei fura – fura – furor – furone
• eit eple – eplet – eple – epli

• Prof. Even Hovdhaugen i Kunnskapsforlagets Store norske leksikon 1981 ISBN 82-573-0038-1
• Olav T. Beito: Nynorsk grammatikk Det Norske Samlaget 1986 ISBN 82-521-2801-7

• Sterke substantiv