De Syndikale Strijdkomitees (SSK’s) waren een vorm van illegale communistische vakbondscomité's, tijdens de Duitse Bezetting van België, als onderdeel van het Onafhankelijkheidsfront, dat een belangrijke rol speelde binnen het Belgische verzet.

Ze werden opgericht vanaf 1942 met als doel de sociale strijd vorm te geven. Hun machtsbastions bevonden zich voornamelijk in Luik en Brussel.

De aanleiding van de oprichting van deze SSK’s lag in een staking op 10 mei 1941, precies een jaar na de Duitse inval, van de metaalarbeiders van Cockerill Seraing. De KPB sloot zich aan bij de staking en Julien Lahaut leidt een stakersdelegatie naar Brussel. Na het succes van de staking, enkele weken later komt er immers een algemene loonsverhoging van 8 procent, roept de KPB op tot de oprichting van de SSK's.

Eind 1943 sloten de SSK's uit de Luikse metaalindustrie zich aan bij de Mouvement Syndical Unifié (MSU) van André Renard. Na de bevrijding worden de overige SSK’s regionaal en nationaal samengevoegd tot het Belgisch Verbond der Eenheidssyndicaten (BVES), dat 165.968 leden telde.

• P. Louyet, Het Verzet, Kapellen, 1991.
• E. Verhoeven, Het Verzet, in: België Bezet 1940-1944. Een synthese, Brussel, 1993.
• Marc van den Wijngaert (red.), België tijdens de Tweede Wereldoorlog, Brussel, Uitg. Standaard, 2004.