Kielhagedissen
| Kielhagedissen | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Dalmatische kielhagedis (Algyroides nigropunctatus) | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Algyroides Gray, 1838 | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Kielhagedissen op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Kielhagedissen[1] (Algyroides) zijn een geslacht van hagedissen.
Naam en indeling
[bewerken | brontekst bewerken]De wetenschappelijke naam van de kielhagedissen werd voor het eerst voorgesteld door John Edward Gray in 1838. Het geslacht telt vier soorten en behoort tot de familie echte hagedissen (Lacertidae).[2]
Soorten
[bewerken | brontekst bewerken]Er zijn vier soorten, vroeger werd ook de soort Adolfus alleni tot deze groep gerekend. Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
| Naam | Auteur | Verspreidingsgebied |
|---|---|---|
| Tyrreense kielhagedis (Algyroides fitzingeri) |
Wiegmann, 1834 | Frankrijk (Corsica), Italië (Sardinië) |
| Andalusische kielhagedis (Algyroides marchi) |
Valverde, 1958 | Zuidoostelijk Spanje |
| Peloponnesoskielhagedis (Algyroides moreoticus) |
Bibron & Bory, 1833 | Griekenland |
| Dalmatische kielhagedis (Algyroides nigropunctatus) |
Duméril & Bibron, 1839 | Albanië, Bosnië en Herzegovina, Griekenland, Italië, Kroatië, Macedonië, Montenegro |
Uiterlijke kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Kielhagedissen danken de naam aan de gekielde, Λ - vormige schubben over het gehele lichaam, maar vooral op de rug en staart. Deze maken de schubbenstructuur duidelijk grover, waardoor de hagedissen vrij eenvoudig van andere geslachten zijn te onderscheiden. Kielhagedissen zijn qua lengte en levenswijze gemiddelde hagedissen. De totale lichaamslengte bedraagt ongeveer 15 tot 20 centimeter waarvan ongeveer twee derde bestaat uit de lange staart.
Levenswijze
[bewerken | brontekst bewerken]Alle soorten zijn overdag actief en jagen op insecten. De vrouwtjes zetten eitjes af op de bodem.
Verspreiding en habitat
[bewerken | brontekst bewerken]Alle soorten komen voor in delen van Europa en leven in de landen Albanië, Bosnië en Herzegovina, Frankrijk, Griekenland, Italië, Kroatië, Montenegro, Macedonië en Spanje.
Het verspreidingsgebied verschilt per soort, alleen de peloponnesoskielhagedis en de Dalmatische kielhagedis komen beide in delen van Griekenland voor, maar treffen elkaar alleen op het eiland Kefalonia en de Ionische Eilanden. De habitat bestaat uit rotsige streken met enige begroeiing.
Beschermingsstatus
[bewerken | brontekst bewerken]Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan alle soorten een beschermingsstatus toegewezen. Twee soorten hebben de status 'veilig' (Least Concern of LC) en soport wordt beschouwd als 'gevoelig' (Near Threatened of NT). De Andalusische kielhagedis staat te boek als 'bedreigd' (Endangered of EN)..[3]
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]Bronvermelding
[bewerken | brontekst bewerken]Referenties
- ↑ Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 352. ISBN 90 274 8626 3.
- ↑ Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Algyroides. Gearchiveerd op 16 augustus 2023.
- ↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Algyroides - IUCN Red List.
Bronnen
- (nl) – Bernhard Grzimek - Het leven der dieren deel VI :Reptielen - Pagina 352 - Kindler Verlag AG - 1971 - ISBN 9027486263
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database - Algyroides - Website Geconsulteerd Geconsulteerd 6 maart 2019
· 
· 
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
