Jodiden zijn chemische verbindingen waarin het element jodium zich formeel in een oxidatietoestand van -I bevindt.^[1] Jodiden kunnen covalente verbindingen zijn, zoals waterstofjodide, of ionaire zouten zoals natriumjodide.

Ionaire jodiden (zouten van waterstofjodide) bestaan uit jodide-ionen (I⁻) en kationen van een ander element (meestal een metaal). De meeste ionaire jodiden zijn goed oplosbaar in water (bijvoorbeeld kaliumjodide en lithiumjodide), met uitzondering van zilverjodide en lood(II)jodide.

Testen op jodide-ionen kan gebeuren door toevoegen van lood(II)nitraat. Vorming van een helgeel neerslag van lood(II)jodide wijst op de aanwezigheid van jodide-ionen.

Di-jood lost beter op in een oplossing van jodide-ionen dan in water wegens de vorming van complexe tri-jodide-ionen :

I⁻(aq) + I₂(s) → I₃⁻(aq)

Covalente jodiden ontstaan door binding van een niet-metaal met jodium. Enkele voorbeelden :

• fosfortri-jodide
• boortri-jodide
• de schildklierhormonen T3 (tri-joodthyronine) en T4 (thyroxine)
• siliciumtetrajodide

• Jodaat