Хармонијата претставува наука за музиката. Таа е составен дел од секој интепретатор и секој што се занимава со неа. Таа е полифона (многугласна). Секое музичко дело е хармонска врска на тонови составени и запишани во дело (задача, каденца) итн. Оваа наука е дел од четири тона кои најизменично се поставени на две петолинија со виолински 1 и бас 2 клучеви. Секоја хармонска линија мора да има басов тон или основен тон како потпора на хармонската линија.

Хармонијата во оркестрацијата ги следи следниве начела:

• Општи начела на поставувањето на хармонијата во оркестар (созвучје, најобјективен звучен регистар, како се поставува созвучјето под це-мол, а како цис 3, кога е најјасна хармонијата)
• Движење на гласовите и удвојување во октави ( пр. за удвојување на 6/3, во завршна каденца во четворогласен став, 7 правила при удвојување на гласовите, сама посебе доволно јака басовска линија, не се удвојува б.тон над друг созвучен тон, како и критичните тонови).
• Слогови на созвучјето и видови на поредок (кога созвучјето е најкомпактн, тесен и широк слог, видови на поредок: врзувачки, одвоен, вкрстен, опфатен, комбиниран; Од што зависи примената на одреден поредок: слог на созвучје (пр. во широг слог), регистар, движење на гласовите; каков поредок се користи кај метални дув. инструменти.
• Хармонија во повеќе групи истовремено (вонсозвучни тонови, различни елементи: лежечки бас, созвучја со среден глас, движечка мелодија: 3 пр. со дрвени и метални со 2 елементи, со 3 елементи, кога движечката мелодија е во средниот глас.
• Консонантност и дисонантност (впечатокот зависи од: регистарот, редослед на тоновите, од оркестарското поставување на тоновите, дисонантниот интервал најмногу делува кога е збиено поставен, во ист инстр, во близок рег. на иста жица; случајна дисонанца, блага дисонанца, кога техн. не е дисонанца, а звучи така од неправилен распоред на тоновите во созвучјето).

Некои напомени според англиски теоретичар Е. Праут, го споредил созвучјето во це-дур, во 12 различни композиции.