Дефекацијата е завршен чин од варењето на храната кога организмот ги исфрла во надворешната средина отпадните производи од варењето т.е. изметот^[1]. Поимот дефекација доаѓа од грчкиот збор feces што значи измет и de што значи да се отстрани.

Кога ректумот е полн, доаѓа до зголемување на внатрешноректалниот притисок кој ги шири ѕидовите на аналниот канал, овозможувајќи им на отпадните материи да влезат во каналот. Со притисокот правото црево се извиткува и со т.н. перисталтичен бран ги турка овие материи надвор од правото црево. Мускулите на внатрешниот и надворешниот сфинктер го отвораат анусот и овозможуваат отпадните материи (фецесот) да бидат исфрлени надвор.

Во нормални услови дефекацијата се одвива врз принцип на два механизма:

• нагонско (рефлексно) празнење на цревата условено со работата на дебелото црево. Дебелото црево е резервоар за содржината, но тоа го контролира сфинктерот (мускул во облик на прстен) кој се отвора при празнењето на цревата и се затвора при завршувањето на празнењето
• отворањето и затворањето на прстенестиот мускул (сфинктер) го регулира празнењето на цревата, а при тоа постои и свесна контрола (преку мозокот), со која можеме да ја задржиме или одложиме дефекацијата, односно имаме јасно сознание за празнењето на цревата.

Зачестеноста на дефекацијата кај луѓето изнесува од 3 пати на ден до 3 пати седмично.

Апсорпција во дебелото црево и создавање на фецес